Өлеңдер ✍️

Жазып қойған тағдырға көн дейсің ғой,
көнер едім, шындыққа шөлдейсің ғой.
Қандырар ем шөліңді айтып-айтып,
кеудемдегі тұманы көрмейсің ғой.
Көре тұрып, көрмеген боласың ба?
Не бар дейсің деп мұның «қорасында».
Бастау алған жүректен тұнық тұма,
толқып тұр ғой көзімнің шарасында.
Шарасыздық қысқанда төгіледі,
қиянаттан қу жаным егіледі.
Рухани қорымыз сарқылуда,
ойлаған жұрт күндігін, не біледі?!
Сайын дала көрініп алақандай,
Бөрі жатыр бүрісіп тар апанда-ай!
Қастандық пен қаскөйлік қаптап кетті,
атаомға да өлмейтін тарақандай.
Қылышы жоқ, тілімнің қыны қалды,
шаттығы жоқ сезімнің, мұңы қалды.
Ауаны да ластап, Сананы да –
тұнығыма заманның уы тамды.
Шабыттанып қыранның қанатынан,
ләззат ала алмаса жан отынан.
Құлтемірге айналар болашағы,
ұрпағымды аяймын жаңа туған...