Өлеңдер ✍️

Түсінген айналайын мұны құдай,
тамшыңның көктен тамған тұнығын-ай!
Мейірі күннің неткен керім еді –
адамның жүрегінің жылуындай.
Қаңтар, ақпан аямай қысып еді,
бүкіл аймақ бүрісе түсіп еді.
Жылылыққа құштар боп туған екем –
көктем менің жанымды түсінеді.
Көктемнен соң жадырап жаз келеді,
айдыныма аққу мен қаз – керегі.
Самал желмен ырғалып әсем гүлдер,
жұпарымен жаныма наз төгеді.
Жайлауыма шыққанша асығамын,
естігім кеп құстардың асыл әнін.
Құлақ түрем қыранның саңқылына,
ұмыт болып іштегі жасыған мұң.
Одан кейін сары алтын күз келеді,
осы еді ғой ақынның іздегені!
Көктем, жаздың қорытып жақсылығын,
береке мен байлықты күз береді.
Табиғаттың кім біздей жайын ұқты,
етек-жеңі шешіліп, жайылыпты.
Күздің басын, көктемнің соңын алып,
«алты ай – жаз» деп қазекем қайырыпты.