Өлеңдер ✍️

Десем де кейде, несіне күйем, таусылам,
кетпейді бір ой жанымды ауыр жаншыған.
Бара-бара кірлегенін де білмеппіз,
жас кездегі жұмыртқа көңіл аршыған.
Жауқазын едім бүр жарған бала көктемде,
ал қазір жанның жарақаттары көп менде.
Қабырғам сынған, әділетсіз қоғам үстімнен,
түйе табанымен шаныштай басып өткенде.
Өмірге деген үміт отындай – сезімге,
шомылушы едім оңаша қалған кезімде.
Сатқындардан түскен шоқтардан кезінде,
өшпендік қалай тұтанып кеткен көзімде?!
Өтсем де аман, өсек-аяңға бөгелмей,
үйренген екем жек көруді де өлердей.
Қара ниеттен қашқақтай бердім қаймығып,
үстіме келіп Қараспан тауы шөгердей.
Үйірсек болды тауықтар кілең, тарыма,
қыт-қыттап келіп, мақтады жалған, жарыла.
Салмақ салып, сұраймын кейде арыма –
қулықты қайдан серік еткенмін жаныма?!
Осы ма деймін, осы ма өмір дегенің?!
Жықпыл-жықпылы таусылмас неткен көп еді.
Бәрінен бездім...
бәрің де келме маңыма,
Сен қалсаң болды серігім жалғыз, өлеңім.