Өлеңдер ✍️

«Өзіңе-өзің қамалып, тұтқын болып,
Күн көрмеген гүл сынды біттің солып.
Мініп алып қиялдың Пырағына,
Отан деген өрісті шыққын шолып».
Дейді іштегі жанашыр ойым маған,
Ой пікірін өзім де мойындағам.
Өрісімді аралап қайтайын деп,
Орындықтан тұрдым мен, ойылмаған...
«Пырағым» да тұр екен қанаттанып,
Көк шалғынға көсіліп жарапты анық.
Қауырт істен босамай, көзін салып,
Қол бұлғайды, биікке қарап халық.
Далам қандай кең еді,
Далам қандай!
Кеңдік үшін әдейі жаралғандай.
Қазағыма қосылып барлық ұлт,
Шаңыраққа уық боп қадалғандай.
Тәубе Тәңір, осыны бергеніңе –
Тәуелсіздік шуағын көргеніме!
Қарай берсем кетемін қанаттанып,
Тауларым мен көлдерім, шөлдеріме.
Мағжан айтқан Тұранның даласы ма!
Берген құдай Қазақтың баласына.
Көк Тәңірі ырыстан шашу шашқан,
Шығыс пенен Батыстың арасына.
Қалауыңша қалап ал жолды ыңғайлы,
Көк пен Жерде пырағым болдырмайды.
Оңтүстік пен Солтүстік түсінісіп,
Бірін-бірі аялап тоңдырмайды.
Ғасырларда сан рет төнгенде егес,
Жақсылықтан үмітім сөнген емес...
Бүгінгідей, о заман, бұ заманда,
Төрт құбылам түгел боп көрген емес.
Жүрсе әркімнің көлбеңдеп Бақ басында,
Желеп-жебеп, Пір баба тап қасында.
Берекесі бекем боп, Отан-Анам,
Айналса екен, «Балалар бақшасына!»
Өрісіме келеді қарай бергім,
Көк туымнан көлбеген арай көрдім.
Жаңа қала, сән құрған сан өндіріс,
Сан жетпейді, келгенмен санай бергім.
Топырағына бабалар тері сіңген,
Жеп келемін бүгінгі жемісін мен.
Сақта құдай тіл-көзден!
Ұланбайтақ,
Өрісім кең екен ғой...
Өрісім кең!