Өлеңдер ✍️

Жанарынан күн көрінген,
Қара шашын – түн дедім мен.
Маңайынан күндік жерден,
Жүре алмайтын кім көрінген.
Әуезінен жыр бөлінген,
Күлкісінен сыр бөлінген,
Жанға шуақ тарайтындай,
Ерке басып жүргенінен.
Жымиғанда көзі жайнап,
«Қырылатын» тамам бойдақ.
Сөйлейтін-ді, айтар сөзін,
Ақылменен терең ойлап.
Айтқан әні асып қырдан,
Көрген жанды ғашық қылған.
Аружан қыз аймағында,
Ару еді асып туған.
Той дегенде ағылатын,
Алтын, күміс тағынатын,
Қазақ деген сері халық,
Бәрі күйші, бәрі ақын.
Қызбен ауыл танылатын,
Кездескендей бағыңа кім?
Аружан да бой жеткен соң,
Арқасты ойлап сағынатын.
Алғаш оны тойда көрген,
Тұлпар мініп тойға келген.
Бірін-бірі ұнатып қап,
Айрылмастай ойға келген.
Бір көрмесе сағынатын,
Мұңнан торқа жамылатын.
Бар қазақтың кезі еді ол,
Салт-дәстүрге бағынатын.
Қыз жігітке сөз бергенде,
Сөз бергенін көз көргенде.
Ата-баба жолыменен,
Құдаласар кез келгенде...
Қарс айрылып көк терегі,
Жасын жайпап өткен еді.
Ел басына ойда-жоқта,
Қара бұлт шөккен еді.
Шығыс жақтан жау келді деп,
Суық хабар жеткен еді.