Өлеңдер ✍️

Жетелейді баласындай, кәрі үміт,
Тұрғанымен тас тәлейің тарылып.
Жүрген ақын тілден басы жарылып,
Айта-айта кетті өзі де жалығып.
Тұрмыс үшін қалтыраумен санамыз,
(Пайда көрсек, байға көнсек – аламыз).
Тұтынушы мінезіне бой ұрған,
Бесенеден пенде болып барамыз.
Өзім үшін өткенді аңсап көрелі:
Жүргеніміз жасыл жайлау, төр еді.
Қасқайып кеп, қасқыр ішік жамылып,
Талабымыз таудай биік, өр еді.
Әр ауылда бір-бір абыз қарт еді,
Ойы терең, жүректері мәрт еді.
Арғымаққа жайдақ мінген жастарым,
Іске мығым, қимылдары шалт еді.
Аруларым көздің жауын алатын,
Аққу сынды, ерке жайған қанатын.
Адамзаттың бар асылы бойында –
Мінезіне ақылы сай болатын.
Әжелерім, аналарым – асыл жан,
Ақ самайын, ақ кимешек жасырған.
Бесігінен сәби үні үзілмей,
Қазағымның берекесін асырған...
Кір жұқпайды деуші едік қой, адалға,
Сол күндер де арман болып қалар ма?
Жанталасқан жаһандану заманда,
Не жетпейді, деп ойлаймын адамға.