Өлеңдер ✍️

Боз далам, менің боз далам,
Көргенде сені мәз болам.
Қурайың желмен күй төгіп,
Жанымның шерін қозғаған.
Жусанның исі бұрқырап,
Кеудемді жара жаздаған.
Гүлдерің көркем, үлбіреп,
Арнаған тәтті наз маған.
Қырқаңда жатқан баяғы,
Балалық тоным тозбаған.
Өзіңді көрсем, анамды,
Көргендей бейне, мәз болам.
Ебелек қуып, еркелеп,
Бала боп кете жаздағам.
Боз далам, менің боз үйім,
Аунап-қунаған өз үйім.
Асыр сап сенде алыстым,
Тай мініп, желмен жарыстым.
Жұлдыздар сәлем жолдайтын,
Төрінен сонау ғарыштың.
Боз далам, балаң мен едім,
Боз жаулықты анам сен едің.
Ақының болып арқалы,
Жырлап бір өтсем деп едім.
Әр тасың – қиял ертегім,
Жартасың аңыз шертетін.
Бұйра бас, бүртік аршаңды,
Жамылсам жасыл көрпе-тін.
Қарағай қалың сарбазың,
Миллион найза кезенген.
Ентелей шапқан жауына,
Ерлердің рухын сезем мен.
Гүрілдеп өткел бермейтін,
Өрлікті көрем өзеннен.
Ақсауыт киген сардар боп,
Шашақты қолға ту алам.
Қарсы кеп көрсін, шыдаған!
Найзамды қанмен суарам...
Желкілдеп шығып қырқаға,
Жеңдік деп жауды қуанам...
Боз далам, менің кең далам,
Құшағыңда өскен мен балаң.
Өзіңе тартқан ұлыңмын,
Мен де өзіңдей кең болам!
Отқа салса жанбайтын,
Суға салса батпайтын,
Қайраулы қылыш шаппайтын,
Алпамыс Ермен тең болам!
Көгіңнен күн боп көрінем,
Төсіңе гүл боп өрілем.
Көктесін далам-анам деп,
Жыр-нөсер болып төгілем.