Өлеңдер ✍️

Қуатжан, көз жазыпсың Балташыңнан,
Баланың ішіндегі ерке асылдан.
Үсікке ұрыныпты абайсызда,
Жауқазын гүлі жайнап ерте ашылған.
Адамның бұрын-соңды жаратылған,
Ажалға ешбірі жоқ ара тұрған.
Сен тұр ғой Лұқпан Хакім, ұлы Абай да
Мезгілсіз қайырылған қанатынан.
Қайғыны қарсы алмасаң ақылменен,
Жалғанның бас-аяғы жақын деген.
Білесің Базары мен Назарынан
Айрылып зар илеген ақын Кенен.
Қиылып талай қыршан өмір өткен,
Іздесең толып жатыр төңіректен.
Бұл ажал жортып жүрген Жошыны алып,
Қаһарлы Шыңғысты да еңіреткен.
Болған соң өзіне жөн бір Алланың,
Қайырып қайта бермес шын алғанын.
Амал не өле-өлгенше тарқамайды,
Кеудеңе шер боп қатқан бұл арманың.
Қайғыңды бөлісетін халқың барда,
Хақың жоқ серпілмеуге, талпынбауға.
Қайтесің жылайсың да, шыдайсың да,
Жұлынбас жапырағы жан туған ба?
Үміттің шорт үзілген жібін жалға,
Жетелеп желкілдеген ғұмырды алға.
Егіліп жылай берме, ақ бестінің
Соңында ізін басар құлын барда.
Тәтті ғой көрінген соң бала балдан,
Жұлдыздай жарқ-жұрқ етіп жана қалған.
Немерең – Алдиярың аман болса,
Бауырың бүтінделер жараланған!
Көтерер азаматсың нардың жүгін,
Жеңеді жазғырғанмен тағдырды кім?
Қайғыға қайратыңды қарсы қойып,
Кере жұт келе жатқан таңның нұрын!