Өлеңдер ✍️

Бауырым, көп нәрсеге өкінем мен,
Бұл ағаң найзағайдың отын емген.
Қаратып екі жаққа екі бетін,
Бір тауды тағдыр шығар екі бөлген.
Амал жоқ бөлінгенді бүтіндеуге,
Бір басын қалың шүршіт түтіп жеуде.
Сөгілсе Тарбағатай жон-арқасы,
Менің де бел-омыртқам күтірлеуде.
Сол таудың сен де ұланы, мен де ұланы,
Әу, десек жақпар тасы жаңғырады.
Шертіп ең шерге толы шежіресін,
Шымырлап көкірегім қанжылады.
Сөйлеші тау тілінде, тас тілінде,
Аспанның күмбірлесін асты мүлде.
Барқытбел – бабаң жатқан алып бесік,
Бесіктің өксігенін естідің бе?
Уілдеп үлбіреген жан-жүрегім,
Мәңгілік сол бесікте қалды менің.
Жас буып жанарымды бара жатыр,
Бетін бұр басқа жаққа әңгіменің?..