Өлеңдер ✍️

Күн қылтиып көрінсе ай шөгеді,
Қара бұлттың көбесін жай сөгеді.
Әлдеқашан жұғынын ит жалаған,
Қаңсып жатыр жылдардың майшелегі.
Бұлдырайды елесі бұрынғының,
Жұртта қалған жүн-жұрқа жұлым-жұлым.
Көкжиектен арғыны көрсетпейді,
Құрып тастап келешек шымылдығын.
Тіл үйіріп таңдайға тамған шырын,
Емексітіп жетелер алдамшы күн.
Жанға қатер төнерін қайдан білсін,
Тәтті балға қанатын малған шыбын.
Бөлеп тұрса тіршілік сәулесіне,
Бұйырған дәм таусылмас пендесіне.
Бұл жалғанның әлегін елең қылмас,
Салып қойған азапты әуресіне.
Түзу түссе Тәңірдің көзі кімге,
Күлкі ойнайды өмірдің езуінде.
Тұңғиығын тағдырдың болжау қиын,
Төңкеріліп түспесе өзі бірде...