Өлеңдер ✍️

Алыс жол. Автобус. Қос орын,
Он төрттей алда әлі сағат бар.
Әңгіме шоғын кеп көседің
Өтірік-шыныңды ал, ақтар.
Байқаймын көзіңде жай ойнап,
Есіңнен еріксіз адастың.
Әрнені сөз етіп «жаяулап»
Сезімді «сығалап», әрі астың.
Жіггіттер жүз рет жүрегін,
Әркімге ұсынар, ол анық.
Салмақты көрінді бұ реңің
Ұяңдық рөлге оранып.
Жә, жарар! Болдың ба жағынып,
Жаста да емессің қырындар.
Тауды да қопарып, жар үгіп
Зор дәріс оқитын түрің бар.
Көздеген мекен-жай бағынды,
Қос тарап әкетті, мың ағын...
Бір күні звондап халімді
Егжейлеп туыстай сұрадың.
Қалайша нөмірім жүр, түге?
Жан-жақа жамырай жегілді ой.
Еее иә иә сымтетігімді де
Өзімдей ақтарған едің ғой...
«Хал жақсы, рақмет...»
Аңғардым
Билеп тұр бойыңды зор сезім.
«Сәт туар әңгіме жалғар мың,
Қазірше, сау боп тұр!» Сол сөзім!
Үздіксіз смс ағылды,
Ұнатып қалыпсың, ойпырмай.
Сөздерің жүрекке жағымды...
Сонда да сенбейтін ой тұрды-ай.
Демессің «жылдам көн, тез ұғын»,
Жаныңа салам хақ қаяу, дақ.
Жол үстін оянған сезімің
Жүр ме екен жолда әлі жаяулап?