Өлеңдер ✍️

Ебінің желі Емілден бері соққанда,
Қусақтың желі құтыра кері соққанда;
Мен сенің, аға, аңсаймын күмбір күйіңді,
Арнасын бұзып долы өзен теріс аққанда.
Ел дейтін ұлдың уақыттан есі күйгенде,
Аруана бұлт далама төсін иігенде;
Шалдың бармағы күйіңе елітіп кетердей,
Тарбағатайдың талынан бесік игенде.
Бозбура берген әуелден ботаға шыдам,
Атаң қарайлап ауылға жота басынан.
Қара шанаққа мұң шағып, мауқыңды бастың,
Бесікпен аттап атажұрт босағасынан.
Қарсы да біткен бұтағы қарағай діңнің,
Оғланы өзің емес пе одағай күннің.
Толғауын Айға жеткіздің шерлі сазыңмен,
Бөрі кеудеңді кемірген толағай-мұңның.
Маңдайыңызға дарытып маздағын ғалам,
Алакөліңде аққу мен қаз мамырлаған.
Қабат та қабат мұң артып, жүрек сыздайды,
Қабағыңызда қайғы емес, наз қалыңдаған.
Шапағын шашып шарапат таңның шүлені,
Жалбызға тұнған бұл неткен, жәудір шық еді.
Секен ағасы-ау, сен айтшы, білерсің бәлкім,
Біздің жақта осы неліктен Тау күрсінеді?!