Өлеңдер ✍️

Атадан қалған тектілік қанға құя ма?!
Қобызың шалып Қорқыттай паң дарияда,
Сүгірден сүрлеу тартқызып сан қарияға,
Шыңырауыңмен бойымды шымырлатып кеп,
Шығарып мені тасташы таудағы ұяма!
Соңында түлкі тірліктің сонаршыдайын,
Бір кісідей-ақ білесің қоғам сыңайын.
Зарлы шанақты бебеулет, көсіп те көсіп,
Жорғалап Жолдықоңырмен жолаушылайын!
Жетесіз қайдан түсінсін құтын асылдың,
Миына кірмес мынау үн үкібас ұлдың!
Ықылық атқан қоғамда, кекірігі азған,
Ықылымынан қозғашы Ықыласымның!
Аталар атын байлаған арда аймағыма,
Тәтті күйге елтіп тамсанар таңдай зарыға.
Шалқымаңменен шалқытып жетсем - деп едім,
Тәттімбетімнің төрлетіп Саржайлауына!
...Заманның зарын арыдан бері толғайсың,
Қаратауымнан қайырып кері толғайсың.
Қақ жүрегімнің басына қатқан шеменді,
Еселеп қанша тартсаң да еріте алмайсың!
Жеткізіп жанға жалғанның тәтті мысалын,
Ақынның аман сақтайсың ақ күміс арын.
Қайдан білейін, жан аға, қайран күндерде,
Қара шанақтан сұңқылдап аққу ұшарын?!