Өлеңдер ✍️

Бұлдырайды алыстан Абыралы таулары,
Сансыратып сағыныш, сағым буып аумағын.
Абай төніп төбеңнен, тұрған кезде бақылап,
Қалай төгіп тастайсың қасиетті қандағы?!
Құдіретке бас идің, құшағыңды күнге ашып,
Сетерледі жаныңды селеу басы – тұнба шық.
Саятқора жаныңа сая болған шақтарда,
Қолтықтасып қажымен шағыл кездің мұңдасып!
Дертті жаның әуелден Дегелеңнен дерт емген,
Көлегейлеп көзіңді Қарауылға ертеңмен.
Мұхтарменен бір туып, мұхит кешіп кеттің-ау,
Жағаласып дауылда, кемедегі желкенмен!
«Менің әкем, білсеңдер, Ұлы Алаш, Ахаң», - деп,
Ұлт жолында шегіп ең, ауыр азап, сапар көп.
Рухымен тербетті, тектілікке жетелеп,
Елің үшін еңкеймей басын берген Махамбет!
Содан, содан, жан көке, ертеңі үшін текті елдің,
Жарымаған уызға жарымжанға кектендің.
Жүрегіңді жеміріп жегіқұрты жалғанның,
Болашаққа ұрпақты сендіруге серт бердің.
...Алаш Алаш болғалы ұлы еліңді аядың,
Қан ұйыған басына жүрегіңді аядым.
Дүрбелеңде таба алмай дүниенің баянын,
Хаққа ұсынды жаныңды жаңылмайтын «баяғым».
Көкбөрілік киемен тартып туған қанына,
Данам қайда бұл күнде дақ түсірмес арына?!
Алаш жұрты жиылып, Тәңіріне тәубе айтты,
Ұлы Мағжан жұртында тірі Алаштың барына!