Өлеңдер ✍️

Апа-ау, Алла нұрына шүкір еттің,
Арманыңды ақ таңға үкілеттің.
Кебенек киіп кеткен отағасын,
Келер деген үмітпен күтіп өттің.
Арылмады басыңнан сірә, түнек,
Орнағандай заманда бір ақырет.
Жақсы хабар жарыңнан күтуші едің,
Бес уақыт намазда дұға тілеп.
Жалғаныңды жаратқан жарық етті,
Бірақ, кімнен сұрайсың әділетті?
Құдай білетін шығар ақ-қарасын,
Құран білген шалдардың бәрі кетті.
Ит пен құстай таласа қанша надан,
Тілмен айтып арызын тауыса ма адам?
Қай қоғамға айтасың лағынет,
Арысыңды халыққа жау санаған?!
Аштан өлген адамның моласы жоқ,
Бірақ, менің атамның жобасы жоқ.
«Тірі жетім» деген сөз о баста бар,
«Тірі жесір» атандың, о, ҚАСІРЕТ!
Бастан ұшқан заманда елің бағы,
Шемен етіп қу тағдыр шеріңді әрі.
Белді бекем буындың жиырма бесте,
«Көппен көрген ұлы той»- дедің дағы.
Жалғай алмай әдемі әнді үзілген,
Жылытпадың жаныңды жар қызумен.
Ардағыңды тапсырып Алласына,
Арманыңды жалғадың жалғыз ұлмен.
Ақ ордаға айналып шеткі лашық,
Ұлы тойға думаның жетті ұласып.
Немеренің бесігін тербетумен,
Сенен өлім айналып кетті қашық.
Дұрыстаған өзендей енді ағысын,
Құлатпаған ошағын ер бағысың.
Дәретіңе жетелеп шығаратын,
Шөберенің көрдің-ау қолғабысын.
Оралып Тарбағатай етегіне,
Айналып Алтай атамекеніңе.
Құдай да аямады берді, әйтеуір,
Нақақ кеткен жарыңның өтеуіне.
Елең қылмай тағдырдың мазағын қай,
Жайлауында жаныңның базар ыңғай.
Құдайға бір реніш білдірмедің,
Бес уақыт намазды қаза қылмай.
Содан бәлкім, жарылқап Хақ жаратқан,
Жарық етті сәулеңді Алла жаққан.
Кимешегің кір шалмай ғұмыр кештің,
Ақ ұлпа қар секілді таңда жапқан.
Шежіреңнен айтушы ең шегеріп ән,
-Соқты ғой деп, заманның желі оңынан.
Жас күніңнен қап кеткен жәдігердей ,
Жастығыңның астында –көне құран.
Көне құран- көзі еді Құмар шалдың,
Содан жазып мойныма тұмар салдың.
Ашатын ең қолға алып әр жұмада,
Басатын ең күйігін бір аңсаудың.
Көңіл күйің келгендей тосын бапқа,
Жетелеп ап жетуші ең сосын баққа.
Асықтың ба, апажан атамменен,
Таңда Мақшар күнінде қосылмаққа?!
Тұтпай мына жалғанды місе бес күн,
Қанатында кеттің бе құс елестің?
Енді ауылға барғанда жоқ қой сендей,
Жайнамаздай жайылып түсер ешкім!
Домбырадай күй тұнған шанағы әсем,
Келтірмеймін өзіңдей данаға шен.
Абай өзі кешірсін:-Зере әжесін

Менің әжем секілді ғана десем!
Өзің барда бөленіп әлем нұрға,
Үлестіріп жатушы ең кәдеңді ұлға.
Күншуақтағы орның ғана бос тұр,
Дәрет алған құманың дәл орнында