Өлеңдер ✍️

Зырлауық күн-ай, зырлауық,
Барасың неден құр қалып?
Қаз тұрған бала қайыңның,
Балауса тәні дір қағып.
Қамыстың басын қайырып,
Толқынға тәнім шайылып.
Айдынның алып мазасын,
Сабырдан мүлде айырып.
Шағала құсың шарқ ұрып,
Айдынға құлар алқынып.
Үйрегің үркіп, үрпиіп,
Мазасыз күйде малтығып.
Жылғада жылан сумаңдап,
Көрінеу көзден ұрланбақ.
«Мезгілден қалып қойман»- деп,
Мекиен жатыр күлге аунап.
Қарағай басын күн шалып,
Жүректің басын мұң шалып.
Сусылдай берді ақырын,
Уақытты жүздеп құм шарық.
Тілекті Тәңір , қайырлы ет,
Атар да таңда айып жоқ.
Жабырқау тартқан көңілім,
Жапырақ жайсын қайың боп!