Өлеңдер ✍️

Күреңтөбел кісінейді құлын күн,
Құлын күннің түсінеді тілін кім.
Қыл мойынға құрық түсіп, тұқыртып,
Жүгенделген жылдарыма жүгіндім.
Құдайсызға құнсызданып құлдығым,
Көрген сәтте сүмбіленің сүргінін.
Күдері бел күреңімді сауырлап,
Күрең жалқын күнбатысқа сүңгідім.
Айналамда адамдарға алаңдай,
Қулығына ілестірер заман қай?
Қан қызыл кеш қара күрең түске еніп,
Батқанынша бағытымды таба алмай.
Сәттерімде жүрегіме тіл біткен,
Жан дүнием алай-дүлей дүрліккен.
Көктің жүзі күреңіте бастаса,
Күдер үзем қызыл түлкі-тірліктен.
Күмбір-күмбір күйін шертсе күрең күн,
Қызарақтап қылғынамын жігер құм.
Жанарынан жалқын жасын ағызып,
Күрең күннің көзін шұқып жібердім.
Алқызыл таң атқан сәтте қабарып,
Қара күрең онда да бар қаралық.
Түн-теңізге жан тәнімді лақтырдым,
Ала таңда шыққым келіп ағарып.
…Қазығына айналар деп қазанат,
Қалам, сені қағып кетем қада ғып!!!