Өлеңдер ✍️

Өзегімді өткен күн өртеді де,
Естелігім айналды ертегіге.
Туған үйдің жұртына келгенімде
Сағынышым шерлі әуен шертеді ме?..
Малы қайтар кешкілік өрістегі,
Базарлы еді балалық...
келісті еді.
Мен туған үй, дариға-ай,
«Жеңістегі» —
Арап қырдың етегі еңісте еді.
Өлең көріп өмірдің өркешінен,
Ескі жұртта еркіндеу ерке өсіп ем.
Әруақтардың мекені — қалың қорым
Үйіміздің қарайтын желкесінен.
Ән тербейтін әуені ағысқа ұнап,
Баласы да ол күннің намыстырақ...
Сарысудың өзені өмірлі еді —
Сарысудың жағасы қамыс, құрақ.
Шын болатын бәрі де
Жалған емес,
Көз алдыма келеді алуан елес.
...Бекболат дос ол кезде бастық емес —
Халиолла Әбенов палуан емес.
Тимеген кез тағдырдың ақ таяғы,
Тұлпар күннің тербеткен бапты аяңы.
...Қыдырбай да қыран боп самғамаған —
Молда бола қоймаған Мәктай әлі.
Орман ойға оралған отты өлеңі,
Бір әулеттің біз деген көк терегі.
Әкем салған төрт бөлме кішкене үйде —
Үлкен-үлкен армандар көктеп еді.
Әкең, балам, осы жер —
ержеткен жер,
Сезімінің селдірін селдеткен жер.
Ақ батасын атаның қабыл етіп —
Ақ тілеуін анамның тербеткен жер.
Сүрлеуімді осы жер — жол қылған жер,
Самал болып аймалар тоңдырған жел.
Ұландарын ұядан ұшырып сап —
Қырандарын қияға қондырған жер.
Күнге қарап ашылған есігі де,
Құтқана еді сай әке есіміне.
Ескі жұртты ескі үйдің орны деме —
Махаббат пен бірліктің бесігі де.
Ағайыны,
туысы,
дос өрісі,
Қуанышы,
Қызығы — осы ел іші.
Жатыр әкем бауырында Арап қырдың —
Туған жердің төскейі — төсеніші...
Тағдыр деген осы екен, осы жалған,
Қандай сыйын ұсынар тосып алдан.
Мен де сендей сонау жыл...
Шаңырағымыз —
«Қазынаның үйіне» көшіп алған.
Өткен күннің айналды бәрі аңызға,
Туған ауыл,
Ескі жұрт...
санамызда.
Айдын көлін аңсаған Аққулардай —
Келіп-кетіп жатамыз Анамызға!
...Сырды ұғыңдар мендегі
мұңды ұғыңдар,
Бірлігім бар болғанда
тірлігім бар.
...Ескі жұртқа жайылған тамырым бар —
Туған жерге байланған кіндігім бар.