Өлеңдер ✍️

Қара шашын жайғанда қара түндер,
Қиялыма құстардың қанатын бер!
Ақ таңдардың койнына мұңды ұзатқам,
Түнгі аспанның көгінен Жұлдыз аққан.
Аққан Жұлдыз,
Арналы арман арда,
Сағыныштың самалы сарнағанда —
Ендіктер мен бойлықтар бәрі көрген,
Біз сыйынар жүректе тәңір өлген.
Шемен күйін шертеді шерлі кісі.
Елеусіздеу елестей ендігісі...
Көгершіндей көктемде дүркіреген,
Сенімдердің сертісің, шіркін Өлең.
Араласса жанымның мұңға жасы,
Түнектерді түремін түн баласы.
Қызықтарым қыр асса, Қайғым — жетім,
Аймалайды Аймандар Айдың бетін.
Қара түсті ақ түске көшіргелі,
Тіршіліктің тартады көші ілгері.
Жұлдыз санап жататын түңіліктен,
Балалықтың бал шырын күні біткен.
Елес ғана қоршаса есіл ерді,
Ерке кезді жыр етем несіне енді.
Қанатын бер,
Құстардың бұл ақынға,
Шабыт барда кезіксін сұрапылға.
Қара жердің бетінде қосым қалып,
Ақ өліммен өлейін сосын барып.
Жыр толқытқан көңілім назды айтады,
Қарашада қаңқылдап қаз қайтады.
Қара түннің қайыстай қайшылығы —
Айдын көлдің бетінде Ай сынығы...