Өлеңдер ✍️

Ертеде, отаршылдық заманында
Шыдамай зорлықшылдың амалына
Қазақтар ұлт-азаттық күрес бастап
Шауыпты басқыншылық қамалына.
Қолбасы ағайынды екі батыр
Татиды іні-жүзге, аға-мыңға!
Тілеуін елдің құдай берді дейді,
Шайқасып талай жерде жеңді дейді,
Бір күні бір жорықта қалың әскер
Төбеден төнген құсты көрді дейді,
Мазалай бергеннен соң қайта-қайта,
Ыза боп, атып түспек болды дейді.
Ақылгөй, батыр аға алып күшті,
Көздеді ат үстінен бағып құсты,
Қолмерген шапшаң іні одан бұрын
Сілтеп қап жалғыз оқпен қағып түсті.
Қалбаңдап зеңгір көктен құс құлады
Жұрт шулап, аттар тулап пысқырады.
Жалғыз-ақ сыр білдірмей аға тұрды
Күйсе де қызғаныштан ішкі жағы.
«Қайда бұның кішілік, көргендігі,
Іні озғанда ағаның өлген күні,
Жұрт мұны хан көтеріп барады ғой
Менен де асып кетті деп мергендігі?!»
Ағаның даңғыл көңілі болды тастақ,
Қатты сөз айтпаса да беттен жасқап,
Ойламай өмір заңын ер қасарса
Қиюы кетіп елдің құты қашпақ.
Жалғасып ұрпақ өсіп, дәуір аспақ,
Қашанда аға орнын бауыр баспақ,
Бір күні жаудың түсіп қоршауына
Інісі кетті қырғын соғыс бастап,
Құтқарып алар ма еді оны ағасы
Тап беріп тұтқиылдан тисе қаптап.
Көздеген құсымды атып түсірді деп
Інісін кетті қиып жауға тастап,
Тұрғанда қыл үстінде ұлт тағдыры
Жіберді бір өкпеге айырбастап
Қырылып кете барды кілең боздақ
Басына қас дұшпаннан жастық жастап.
Кішкентай қызғанышын жеңе алмаған
Қайран ерлер, ұлы істе кімнен аспақ?