Өлеңдер ✍️

Кірпік қақпай атырды хан таңды бұл,
О, дариға, үзілмек пе ән-ғұмыр?!
Апта бойы неге хабар бермейді,
Оралмайды аңға кеткен жалғыз ұл.
Өлсе неге зарламайды мынау ел,
Ер-тоқыммен оралмай ма құлагер?!
Не болмақшы алтын тақтың ертеңі,
Мүмкін емес жоғалуы мұрагер.
Қойды ештеңе жұбата алмай көңілін,
Той базары оралар ма төрінің?!
Сезді жүрек бір пәлені, хан бірақ
Естігісі келмеді ұлдың өлімін.
Сезді іштей енді ісінің оңбасын,
Ұлдың орны еш байлықпен толмасын.
Сөйте тұра: «Жаман хабар айтқанның
Көмейіне құям, – деді, – қорғасын».
Ханнан солай қатал үкім болды да,
Естірту сөз тиді күйші «сорлыға».
Өнер тілі айтты ұлдың өлімін,
Бәрі-бәрін берді сайрап домбыра.
Айтты екі шек барлығын да зарлана,
Көз алдында күңіренді маң дала.
Жиналған ел ұқты бәрін, егілді,
Көзіне тек жас алмаған хан ғана.
Күту керек зарлы күйдің бітуін,
Сездірмеді қашқанын да құтының.
Хан болған соң, айтылған соң о баста,
Орындату керек енді үкімін.
Күйші үнсіз күйін тартып болғасын,
Ханға ұсынды домбырасын – жолдасын.
Шанағына домбыраның әділ хан
Құйғызыпты балқытылған қорғасын.
Жүректегі мұң-наланы жаза алған,
Кеудесіне ұялатқан саз-арман.
Осы жолы қасиетті домбыра
Талайларды құтқарыпты ажалдан.
Жырлауға адам қасіретін, шаттығын,
Домбыраны алғаш ойлап тапты кім?
«Ақсақ құлан» күйін тартқан кім еді,
Бұ күндері білмейді ешкім авторын.
Халық сүйсе, талантыңның расы,
Халықтікі атанады шын асыл.
«Ақсақ құлан» – халық күйі бұл күнде,
Домбыра да – сол халықтың мұрасы.