Өлеңдер ✍️

  15.05.2022
  105


Автор: Нүсіпбай Әбдірахым

Сезімтал жанға жақын мұң

Кездестік, аға, өмірде
Алғашқы және… соңғы рет.
Риясыз ақын көңілдей
Өзіңіз сүйген ауылдың
Аспаны тұрды мөлдіреп.
Тағдыр-ай, саған не шара,
Жасытқан ақын қауымын.
Дедіңіз: “халым “нешауа”,
Денсаулық қана болмай тұр,
Ауырып жүрмін, бауырым”.
Қаламдас аға алдында
Көлгірсір қандай хақым бар?
Сөзімді бұрдым қалжыңға:
Қай кезде сап
-сау, ауырмай
Жүретін еді ақындар?
Бұрын да солай болған-ды,
Болып тұр солай әзірге.
Аңқылдақ ақын жанына
Мына өмір балын ұсынып
Тұрған жоқ, аға, қазір де.
…Көңілге ыстық ауылға
Оралдым кейін қайтадан.
Бәрі бар– жолдас, бауыр да,
Ақыны ғана жоқ бірақ
Жауқазын жырын шайқаған.
Өтемін күнде неше мен,
Сіз жүрген жермен, көшемен.
Құмды да кештім армансыз
Шабыты қысып кеткенде
Бауырын ақын төсеген.
Бәрі бар– дана қарттар да,
Сылдырай аққан ақбұлақ.
Сіз жүрген жерде сәбилер
Ойнап жүр күнде шапқылап.
Ақыны ғана жоқ бірақ…
Сөз қылар біреу ірісіп,
Көңілде содан тұрар сыз.
Мұқаңдай Сіз де кезінде
Мұң емес, нағыз у ішіп
Мұнартып жүрген шығарсыз?
Той жасап, тұлпар мінбестен
Келмеске кете бардыңыз.
Жүрегі жұртпен үйлескен
Ақын да сәби,
Ендеше
Жап-жарық болсын алдыңыз!




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу