Өлеңдер ✍️

Сол түні, қарындасым, көп қарадың,
Мәз ем мен де қонғандай бақ-талайым.
Құнсыз болып көзіңе көріндім-ау,
Ақиқаттан несіне ақталайын.
Көзімді қайта-қайта тарта берді
Қос анар, дірілдеген ақ тамағың.
Кеудемде бір құмарлық тұнып жатты,
Тұнып жатты, көңілді құйындатты.
Жаратпай тұрмын өзен жағасында
Қаптап жүрген есепсіз шуылдақты.
Бір уақытта құмарлықпен байланған
Жұлқынды арым, бетімді дуылдатты.
Ебелектей жел соқса бұлғақтаған,
Не боп барам, дүние-ай, кім боп барам?
Алдымда тұр бейкүнә, балаң жүрек
Нәресте махаббатын құндақтаған.
Шырылдатам қалайша жас сәбиді
Тұрғанда бал күлкісін сыйлап маған.
Белгілі ғой бақыты бола алмасым,
Белгілі ғой қайтадан оралмасым.
Түс қой бәрі осының, тәтті түс қой,
Өзгеріп кетемін ғой оянғасын.
Қой, тоқтайын, жауқазын нәзік гүлдің
Адамдарға сенімі жоғалмасын.
Не ойлап тұр екенсің, кім біледі,
Көлгірлікке жібермей тұр жүрегім.
-Қош бол, - десем мұңайып қаласың-ау,
Қалай-қалай ойымды білдіремін?
Көлгірлікпен сөйлесем күлдіремін,
Шынымменен жаныңды күйдіремін.
Көлгірлікпен күлдірсем күнәм ғой ол,
Шағады ғой арымды жылан боп ол.
Өткінші бақыт деген өкініш қой,
Өкініштен басқа бір сый ал менен.
Жұмбақ болып қалайын, қарындасым,
Қаласаң табысып жүр қиялменен.