Өлеңдер ✍️

Темір өзек пендемін деп жүргеннің бірі едім,
Ажал келіп қалды ма,
Атқақтайды жүрегім.
Алматыға баратын қара жолдың бойына
Жерлеңдерші, бұл менің ең ақырғы тілегім.
Теңіз – ойдың тұңғиық тереңіне батамын,
Бекер екен бәрі де...
Көрген қызық, атағың.
Сіз-біз десіп сыйласып өту ғана баянды
Терең қуыс болған соң түбі келер жатағың.
Ағайын мен туыстар, азаматтар сырдескі,
Өздеріңмен тағы бір кеп тұр ойша тілдескім:
Өмір бойы ауылдың қамын жедім тыншымай,
Ел-жұртымның ырысын молайтам деп күн кештім.
Ойлап тұрсам тірлікте аз болыпты тыныш күн,
Жамандармен жандастым,
Жақсыларға жұғыстым.
Мұқтаж болып келгеннің орындадым тілегін,
Ешкімді де ренжітпей қайтаруға тырыстым.
Шарықтады армансыз шартарапқа атағым,
Небір жайсаң жандарды дос, жолдас деп атадым.
Астамдыққа сонда да жол бергем жоқ,
Баяғы
Аязбидей төріне іліп қойған шапанын.
Түспеу керек аяққа кедейшілік кісені,
Жалқаулық пен енжарлық – жолдас осы үшеуі.
Баршылықты ойласам жалшылықта жылаумен
Жүрген сонау кішкене кезім еске түседі.
Қолым бір де тимеді,
Кеш деп жүрдім бастауға,
Оқығанда шығар ма ем бұдан биік асқарға.
Сондықтан да қызыға қараймын мен желкілдеп
Келе жатқан бүгінгі жауқазындай жастарға.
Еңбек еттім тыншымай, қабырғам да қайысты,
Өмір бойы жоқшылық, тапшылықпен алыстым.
Бір кітапты дұрыстап оқымаппын,
Алайда
Өмір деген ең ұлы университет тауыстым.
Табысты да тасыттым, намыс отын жандырдым,
Содан болар, есімім шартарапқа жаңғырды.
Адамдарға жақсылық көп жасадым,
Ендеше,
Тіршілікте ізімді мәңгілікке қалдырдым.
Қорықпаймын өлімнен – бәрі түсер кең көше,
Қайда кетті бабалар кезегімен өлмесе?
Алматыда асыл дос, армандастар көп еді,
Сол жаққа да көз салып жатайын мен ендеше.
Қарағайдай қалың ел – қорғаным да орманым,
Қара жолдың бойына кеп тұр мәңгі орнағым.
Жалғыз ғана тілегім,
Өтінішім ең соңғы –
Дұға оқып бір сәтке еске алсаңдар болғаны!