Өлеңдер ✍️

Кеш бəрі, не пайда бар сезгеніңнен,
Түзелер түсіп жай жоқ тезге міннен.
Өксіген күздің қара суығында,
Ех, жел-ай, жел-ай сендей кезбемін мен.
Тұрғандай қабар беріп жайдан нала,
Қалаға келіп қалдың қайдан ғана.
Өтіңде тұрған жалғыз жабырқаулы,
Түскендей күй кешеді Айдан бала.
Айтшы сен, меніменен, бірсің неңмен,
Жетектеп кететіндей тұрсың жеңнен.
Ех, жел-ай, жел-ай желең, қайда қоям,
Жанымды жабырқаулы күрсін жеңген.
Қария тұр сүйеніп таяғына,
Таусылар кезі демнің таяды ма?
Сені мен мендей ол да желбастанып,
Ауылын тастап кеткен баяғыда.
Жүретін тіршілікке налып көптен,
Тұрсаң да біреулерді алып беттен, –
Үрлейсің енді бірде қоздатардай,
Астында күлдің шоқты қалып кеткен...
О бастан ұнатамын желді өзім,
Ашатын кей жандардың шелді көзін.
Сенің де басылатын кезің келді,
Менің де бастығатын келді кезім.