Өлеңдер ✍️

1
Түнімен айтылып сырларым,
Көңілдің көбесі сөгілді.
Жасыма жазылған жырларым,
Жастығым, өзіңе төгілді.
Үзілген мөп-мөлдір тамшымен
Жуамын үміттің көйлегін.
Үнсіз ән салатын әншің ем,
Дәл бүгін келіп тұр сөйлегім.
Түсінер досымсың, білемін,
Бас сүйеп, сан мәрте жылағам.
Неше рет (жоқ мейлі жүрегің)
Өзіңді құшақтап құлағам.
Сүртеді көздегі жасты кім,
Даусымды естиді қай керең?
Тек сені табамын, Жастығым,
Түндерде…
Жоқ болсаң қайтер ем?!
Салмағын өлшер ме еді сағыныш көлемінің…
Мазалап түніменен сөйледі бөле – мұңым.
Жаңарып келе жатқан кешегі таңды көріп,
Ой қосып өріп бердім бұрымын өлеңімнің.
Ауысты дөңгеленіп, айналды ұршық – күнім.
“Тағы ояу өткіздің” деп жөнелді ұрсып түнім.
“Кедергі келтірмеші, ақ таңды күтемін” деп,
Ұйқымды қуып шықты бөлмемнен қырсықтығым.
Жанымды түсінбесең – мінімді көтермес ең.
Жастығым, жыр оқиын, тыңдашы, кетер ме есең?
Тастайын сызып бәрін, аяусыз шимайлайын,
“Мынауың ұнамады, жазыпсың бекер” десең.
Алғашқы сыншым өзіңсің…