Өлеңдер ✍️

Бір дауылды соғар алдан ұйтқыған,
Сезе білді заманының сыйқынан.
Жаны қалмай жар салды ер Міржақып,
Оян, қазақ, түрегел деп ұйқыдан.
Сонда басын бір көтерді қазағым,
Не көрінді сонша деді, қарағым.
Тағдырының көріп тəлкек мазағын,
Ел-жұртының арқалады ер азабын.
Тағы да сол жар сап жүрген Дулатов,
Жүрген елін ұйықтатпайтын шулатып.
Төсегінің су шыққан ба астынан,
Не көрінді, не ғып жүр деп түн қатып.
Елі үшін күйген ерді сүйе алмай,
«Халық жауы» деді оны ұялмай.
Өз майына өз еттерін қуырған,
Не деген сұм заман еді ей Алла-ай.
Шекпен жауып надандарды құтыртқан,
Өз қолымен өз көздерін шұқытқан.
Əккіліктің асқан зұлым айласы,
Бастан жақты айырғандай шықшыттан.
Бірің жау деп бірің дос деп қазақты,
Көкжалдарын итке байлап талатты.
Бүгінгі ұрпақ білу керек осыны,
Солар көрген қорлық пенен мазақты.