Өлеңдер ✍️

Ақ дегелек, жібек қанат көркемім,
Гөзел құсы аптап сүйген өлкенің.
Хабаршысы – келе жатқан көктемнің,
Оңтүстіктен жайып жасыл өркенін.
Ақ дегелек, сені халық нәзік деп,
Аялайды нәзік жырлар жазып кеп.
Әлдилейді баласын да « Басқадан
Ләйлек әкеп берген бөпем озық» деп.
Ал сен болсаң, серігіңмен асыға
Ұя салып тұт ағаштың басына.
Бауырыңа басқан балапаныңды
Лақтырасың айсыз түнге жасыра...
Өлмегенін шайнап, тістеп тастайсың,
Өзімшілдік ит мінезден аспайсың.
Әлем сені адал құс деп біледі,
Шын жауыздық бетпердеңді ашпайсың.
Бір әсемдік көрінеді түріңнен,
Ішкі сырың сезілмейді үніңнен.
Шығармайсың дыбысыңды тістеніп,
Төбелесіп жатсаң да бір-біріңмен.
«Киік» құссың – не көрсең де ішіңде,
Тымпиясың моп-момақан пішінде.
Қанат серпіп, еш дыбыссыз өлесің,
Жандай болып қылмысыңды түсінген.