Өлеңдер ✍️

Бір туысым «Таңқалдырып оқығанды қаншама,
Аспандатып кітап жаздың соншама.
Дүкенбайды сараң дейді мына жұрт,
Саған қанша сахабадай болса да.
Тапқандайын жігіттің хас серісін,
Жырларыңның соған арнап көбісін
Жүргеніңмен Дүкенбайды біледі ел,
Абыз болып көрінсе де сен үшін.
Қисайтып ап бір жағына дәу басын,
Жүргенімен жазуына жау басым.
Тегіс жерден сүрінеді Дүкенбай,
Тыныш күнде сақиналап сау басын.»,-
Деді езеуреп, кеткендей-ақ бір кегі,
«Туыс» деген туырлықты бүркеніп.
Масайрайды мен үндемей тұрғанға
Қалғандай-ақ, одан бәсім бір кеміп.
Аты да жоқ, заты да жоқ далағай,
Мәз болады, тұқырттым деп қарадай.
Сезінбейді-ау, қызғаныштан тұрғанын
Дүкенбайдың шылғауына жарамай.
Үндемедім... жыр желеген жайдым да,
Қағаз алып қайта шықтым айдынға.
Жұртты қайтем,
Сол қалпында Дүкенбай –
Қуанышым, рахатым, қайғым да...