Өлеңдер ✍️

Өзің жайлы жыр жазуға оқталам,
Оқталам да, амал құрып, тоқталам:
Түн ортасы,
Ел ұйқыда,
Ал менде,
Жыр жазатын жоқ қарындаш,
жоқ қалам.
Қаламым жоқ,
Бар жалғыз ақ азабым:
Сағындым мен!
Сағындырды наз әнің.
Өзегімді өртеген бұл өлеңді
Түрлі-түсті бояумен-ақ жазамын.
Көктөбеде жалғыз жарық. Ояу– мен,
Ұқтым, жаным, қалай маған аяулы ең.
Өзің жаққа алып ұшқан көңілді,
Жеткізейін қандай ғана бояумен?!
Шаттығым ең, шаттық нәрін ішіп ем,
Бұлдырайсың енді елестің ішінен.
Алау-жалау сезімімді алқызыл
Бояумен-ақ ақ қағазға түсірем!
Бояуларым, бояуларым, сөйлегін!
Қалқашымның мен болып қақ әйнегін.
Жасыл бояу көз алдыма әкелші
Желмен ойнап желбіреген көйлегін!
Шаттық нұры шалқып тағы жанарда
Қимас сәтін көңіл қайта табар ма.
Қызыл бояу, қызыл тілің сүйреңдеп,
Қызғаныштың қызу дертін хабарла!
Сенсіз өмір сергелдеңін сездім шын,
Сары бояу сағынышымды сездірсін.
Құлазыған көңілімдей қап-қара
Қара бояу қара өлең боп көзге ұрсын.
...Қара түнді таң арайы қаусырды,
Тағы бір күн өтер аңсап даусыңды.
Тереземнен қызғылт шұғыла түскенде,
Менің қара бояуым да таусылды!