Өлеңдер ✍️

Көз ашқалы
Көргенім – сөз астары.
Әр көңілдің болса егер өз аспаны,
Әр сөздің де болады өз асқары.
Сөздің батпан салмағын сездің бе, ұлым,
Әр сөз өзі кеседі өз кіндігін.
Көздің құнын сұрама сұрамасаң,
Сұрау керек алайда сөздің құнын!
Бір сөз үшін азапқа төзгенде адам,
Сөз бағасын қапысыз сезген бабаң.
Аттан жығыл жығылсаң – оқасы жоқ,
Жығылуға болмайды сөзден, балам!
Қазақ елі секілді зерек елде
Сөз қадірін ұғыну керек ерге.
Шашқың келсе – дүние, малыңды шаш,
Тек сөзіңді беталды бере көрме!
Төмен болмақ өлеңнің бәсі неге?
Сөзіңді бақ,
Өрнекте.
Әсіреле.
Сөз мінгіздім мен саған алшаңдатып,
Ат мінгізсе ел ұлына бәсіреге.
Жалт-жұлт етіп көшеді жарық ғалам,
Қиялдан да ұшқыр ол шарықтаған.
Секіреді төбемнен киік күндер,
Аузымды ашып,
Аңырап қалып барам.
Жетпесімді білсем де– армандаймын,
Өтпесімді бұлдаған сормаңдаймын.
Бар мен жоқтың қапылдым арасында
Шуылдайды беймезгіл орман-қайғым.
Түйіледі төбемнен бұлты үрейдің,
Жауа алмаймын,
Әншейін күркіреймін.
Тастөбемнен мұзбалақ шүйілгенде
Жата кеткен шалқалап түлкідеймін.
Бірақ– бармын,
Мен осы жалғандамын,
Толғанғаным– секілді алданғаным.
Ішірткідей өлеңге езіп берем
Апиынның аузымда қалған дәмін! Ххх
Сен әбден қажыдың ба менен, қарғам,
Көбейді кемістігім сен аңғарған
Келіп ем арман қуып,
Енді бүгін
Билік те, байлық та арман,
өлең де арман.
Арманға алаңдасам-ас батпайды,
Мұңайсам басымнан кеп баспақ қайғы.
Жақындап қалдым десем бір арманға
Сайтанның отындай боп қашқақтайды.
Білмеймін– шайырмын ба, шайқымын ба,
Түгел сөздің түбінде Майқымын ба?
өзімді өзім ұқпай жүргенімде
Сыртымнан сансыз ғайбат айтылуда.
Үмітін артып еді ел де маған,
Көбейіп бара жатыр мендегі алаң.
Сен әбден қажыдың-ау.
Ал мен, мен ше?
Мен қажымай жүр ме екем?
өл де маған!
Ххх
Парыз да көп мойында өтелмеген,
Сөз шығындап,
Жазамыз бекерге өлең.
өмір деген – шөліндей Кербаланың,
Жеткізбейді жеріңе жетем деген.
Мейлі, сенсің қазақтың біртуары,
Баламысың
Баспаған мұртын әлі:
Тағдыр деген – қағазы туалеттің,
Жыртылмайтын жерінен жыртылады!
Ақыннан ес кететін,
жырдан –маза
Керегі не дақпырттың құр даңғаза:
Таңда мақшар болғанда, әр пендеге
Анық болса бір әділ тұрған жаза?!
Даңқымды емес, тәңірім, антымды бер,
Болжамасам халімді – халқым күлер.
Кешейін қойдан қоңыр тірлігімді –
өзінің шамасы мен шарқын білер.
Жайдақталып кеткенмен замана тым
өңмендеумен шықпасын жаман атым.
Шұға жауып жатса да көктен жерге
Қалғып кетпе, қазақы қанағатым!