Өлеңдер ✍️

Сыртында көне қала мұнарланған,
Соңында сал серілер құмарланған.
Шаншылған тастөбемнен тәкаппар қыз,
Бір сәтке түсермісің арбаңнан!
Түспейсің.
Түсші деген сөзім де артық,
Сен тіпті күлмейсің де езу тартып.
Сабылған беймағыма дүниеден
Жөн шығар санағаның өзіңді артық.
Ілетін назарыңа кісі қайда,
Бәрінің сөзі –шала,
Ісі – майда.
Болғанмен көзің – бізде,
Көңілің – алыс,
Беймәлім отырсың-ау түсіп ойға.
Құпия қиялдайын тұрар түлеп,
Қол жетпес қиядағы құмар тілек.
Қазір-ақ көзден ғайып боласың-ау,
Жайыңа сенің жұмбақ құмартып ек.
Нұрыңды төгіп түгел маңайыңа,
Жігіттің болдың арман талайына.
Сен әлі уылжыған қалпыңдасың,
Ал менің қырау түсті самайыма...
Нақыш боп төгіліпті-ау нәзік арман,
Қайрылмай кете алмайды көзі бар жан.
Қапыда қабағыңды қағып қалсаң
Қозғалып кететіндей қазір арбаң.
Кетпеші!
Кетпеші деп шыр-пыр болам.
Сен енді жолықпассың мүмкін маған.
Жан-жақтан анталаған жанарлардан
Жасырып өтермісің күлкіңді аман.
Алдыңа келуші едім көктемді аңсап,
Құпия сырлары көп өткенді аңсап.
Бұл өмір сапарында аз ба менің
Жалт етіп жақсы арманым жоқ
болған сәт!
...Тұратын жанарыңнан ұрлық іздеп
Көңілді қалдырмайтын құрбы қыз көп,
Бекінген тас қамалдай тәкаппар қыз,
Мен сені тар дүниеден жүрмін іздеп!