Өлеңдер ✍️

Жазушы ер Жұмабай Шаштайұлы,
Жұртыңа жетіп еді жастай үні.
Сөз өнері айықпас дерті болды,
Жоқ оның біз білетін басқа айыбы.
Зиялы, көп оқиды, көп біледі,
Білгенімен ол тәнтті етті мені.
Мақтай қалсаң, ақсиып алтын тісі:
– Ауылдың баласымыз, – деп күледі.
Жоқ деме бес бересі, алты аласы,
Жазуға әркімнің-ақ бар таласы.
Өлең талдап жатады радиодан,
Абайдың болғандай-ақ парталасы.
Жігіт ол тегі тәуір, заты жақсы,
Сөзімде деме бір зіл жатыр ащы.
Мұңымызды шағамыз саған келіп,
Болған соң қол жететін шапырашты.
Жаратпай саған жұрттың тиіскенін,
Іздеймін жолымыздың түйіскенін.
Жамбылдың исі бардай бешпетінде,
Келеді қайта-қайта иіскегім!
Сұқтанып жатыр сенің көркіңе кім,
Берік адам екенсің сертіңе тым.
Досы жоқ, дұшпаны жоқ бір қазақсың –
Құрдасым, осы сенің портретің!