Өлеңдер ✍️

  08.05.2022
  98


Автор: Ұларбек Дәлейұлы

Айға

Мекеніңе неге асықтың жарық ай,
Мені солай кетесің бе танымай.
Әлде қайда құлап барам
Уақыттың,
Саусағынан сусып түскен тарыдай.
Сыбызғының саздарындай мұңлы бір,
Жүрегімді кескілейді түнгі жыр
Келбетінде қасіреттің күлкісі,
Жер бетінде сенделуде бір ғұмыр.
Бірақ әлі құрылған жоқ маған дар,
Мүрдемді де жасырған жоқ борандар.
Саған қара пышақтарын қайрайды,
Бірін-бірі бауыздаған адамдар.
Бақыт түгіл шын күлкіге жарымай,
Рухым жүр,
Өзін-өзі танымай.
Маған жалғыз жанашыр ең, а, Құдай!
Менің жалғыз сырласым ең, жарық ай!!
Дал-дұл қылып жыртып өмір тонымды,
Қара мысық талай кесті жолымды.
Аппақ нұрға ажал жырын жазамын,
Қанға малып қолымды.
Не кешкенін сезіне алмай дұрыстап,
Беу, бұл ғұмыр!
Ол да бір күн жылыспақ.
Қарғыс оқып тағдырыма шашамын,
Қабырымның топырағын уыстап...




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу