Өлеңдер ✍️

Бұл күйіммен мені бір күн жыр ұрар,
Бұл күйімен ақын бір күн құтырар.
Дауыл атқан ішкі жаным әлемін,
Сірә да жан табылар ма ұғынар?
Оны айтасың, ұға алмай жүр жақын жан,
Кім іздейді дәтке дәру ақыннан?
Ел қатарлы жүрсе бүгін қалыпты,
Ертеңгі күн жанартаудай атылған.
Жүрсе өзі дүниеге ойы алаң,
Одан сырт та айналады кей адам.
Тар секілді оған пақыр тірлігің,
Ақын көзі қарайды ғой қиядан.
Ол жүреді дүниені тербетіп,
Қиял құсын қияндарға серметіп.
Ақын да бір шырылдаған балапан,
Тағдыр оны жаратқан ғой ерке етіп.
О, бауырым, айтып,айтпай не керек,
Ақындарды ауру жандар деме тек.
Кең даламен қанат қаққан бейкүнә
Ол-дағы бір нәзік жүрек көбелек.
Қаралап сен жанын оның нетесің,
Сүйкенсең сәл жаралап-ақ кетесің.
Дауылдарда алып шығар алып та Ол,
Тағдырының толқын соққан кемесін.
Ақын жүрек әрі нәзік, әрі отты,
Ол-дағы бір дерсің қыран қанатты.
Ақын аңғырт болғанымен баладай,
Арқалы да, әулиедей әруақты.
Көп жайларды салып көрсек ақылға,
Титімдей де жазық болмас ақында.
Ұқпағанға ұнамауы мүмкін-ау
Келмей жүрген кездерінде бабына.
Атым шықса демейді Ол әлемге,
Жүрек сырын жайсам дейді Өлеңге.
Ол жырлар ед сұлулықты тек қана,
Кей пенделер түсірмесе көлеңке.
Сондықтан да көзінде оның кіреуке,
Өшпенділік оты да бар реңде.
Кінәмшілдеу жүрегі де жаралы,
Жүзі де тым дімкәс жандай жүдеу ме?
Кім шыдамақ, міне, осынау мұң-күйге,
Тағдыр өзі ақыныңды сілки ме?
Беу, дүние, қара тастай безерген,
Жынданардай боп жүреміз бұл күнде.
Қалай ие болам жүрек шіркінге,
Басады да тұрады ләйім дүрсілге.
Әкем айтты: «Өзіңе, ұлым, бол мығым,
Жаныңменен жылама да, күрсінбе».
«Қайғыға да қара,деді Ол, сабырмен,
Өзді-өзіңді тізгіндей біл ақылмен.
Әке сөзін құп алсам да іштейін,
Қалай жартас болмақшымын жалын мен?!»
«Жоқ!-дедім де, еңсемді тік көтердім,
Бұл өмірде осы күйде өтермін,
Мұңланармын, жылармын да, күлермін,
Кім біліпті, жынданып та кетермін...»
Соғыс көрген кәрлі көзі әкемнің
Өз сөзіне тұратындай бекем тым.
Деді тағы: абай болшы , асыл ұл,
Бұл тірлікте кезігеді қатер мың...
Одан сайын қызып кетті от денем,
Мейлі, қатер, кезі келсе өртенем,
Дедім күйіп, күресемін бәрімен,
Қаталмын да, дүниеге ерке мен.
Шашып тұрса алтын шапақ шуақ күн,
Жаным –арай, жаз өмірді қуанттым.
Жүзін көрсем жарқын көңіл жандардың,
Мөлдірлігі билер мені бұлақтың.
Жаны жайсаң жанға жайып жақұт-сыр,
Бүкіл ішкі әлемімді ағыттым...
Жанымды ұғар жанды көрсем сезінем

Балдай дәмін дүниедегі бақыттың.
О, қайран дос, айқара ашық құшағың,
Саған қарай қиялыммен ұшамын.
Келші бермен, жанымды ұққан азамат,
Тарқат шерін ішімдегі ызаның.
Бұл күйімде мені бір күн жын ұрар,
Бұл күйінде Ақын бір күн құтырар.
Осы күйде Ақын мәңгі өте ме,
Жайым жоқ еш неде болса бұғынар.
Жағдайым не тышқаншылап тығылар,
Бұқсаң төмен, бықсық жандар сұғынар.
Мен өлмеспін топасыңды түйремей,
Халқым ақыр жан сырымды ұғынар.
Жұрты ұқпай талай ақын өткен ғой,
Жұрты ұқпай көбі қайғы шеккен ғой.
Дүниеге қарай алмай безеріп,
Талай ақын отша жанып кеткен ғой...
Талай ақын
мұратына діттеген
жете алмай,
душар жайға күтпеген...
Айтқан олар айтатұғын, жерінде,
Арамзадай ішке пиғыл бүкпеген...
Кейде мен де шырай берсем қатулы,
Кей алаяқ күйеледі атымды.
Туған сайын заман оңнан жарқырап,
Ұғады ғой ақ жүректі ақынды.
Сенем бұған, сөзімнің бар негізі,
Нағыз ақын – мәңгіліктің егізі.
Ақын деген жартасты ұрған сабалап,
Табиғаттың асау толқын-теңізі!..