Өлеңдер ✍️

Түс көрдім...
Таңға салым...
алабөтен,
Жазира,кең бір жазық алап екен.
О,ғажап,сізге өтірік,өзіме шын,
Күй кешіп құдіретті барады екем.
Керемет сөз жетпестей сезімдемін,
Қауышып тұрғандаймын даламенен.
Көрінген сонадайдан қыр басынан
Күш алдым Шотан,Досан тұлғасынан.
Абылдың асқақ жыры тербегендей
Қауымның табылыппын дәл қасынан.
Үшеуі асқақтайды сонадайдан,
Жүргені-ау кетпей әлі олар ойдан.
Адайдың атышулы арыстары
Жүр екен не дәметіп балақайдан.
О,менің бабаларым сүйенетін,
Түсіме күмбез тамдар жиі енетін.
Сый етіп жіберіпті қазанатын –
Қолдаушы қайда жүрсем киелерім.
Тұлпардың тоқтасам ба сипатына,
Тең келер жануар жоқ тұйнағына.
Асауым асыл текті ойнақтайды,
Жалт етіп көзін қадап жан-жағына.
Тұрқына көзің салсаң таңқалардай,
Тамсантып есіңді алып арбағандай.
Аттаса алты айшылық жолды алып,
Қияға қыран құсап самғағандай.
Батырлар жырларында айтылатын
Адуын осы болар айғыр атың!
Есік пен төрдей келген кең кеудесі,
Жүрегі шамалының шайлығатын.
Көздері жалын болып жанатындай,
Түндегі жұлдыз болып ағатындай,
Керімсал кең даланың самалындай,
Баяғы батырлардың қанатындай.
Тұлпардың тұр екенмін тұсында мен,
Толғанған,алабұртқан пішінменен.
Жуастау тағы бірі бар секілді,
Аумаған жаратылыс,түсіменен.
Аумаған қазанаттан жөні бардай,
Оның да үстінде көп меңі бардай.
Алғашқы арғымақ ат атасы ма,
Екеуі бірін-бірі танығандай.
Артына қазанатым қарайлардай,
Па,шіркін,сергек мінез рай қандай!
Соңынан ерер серік жуас болмай,
Болғанын өр құлықты қалай ма Алла-ай!?
Бұл тұлпар тіл тиердей болмысынан,
Дүлдүл боп жаратылған тумысынан.
Айналдым қазанаттың алымдысы,
Айналдым арғымақтың жалдысынан.
О,пәлі,тіфә,тіфә,сақта құдай,
Қалайша жатам тыныш ақтарылмай.
Кеудеде оянады өжет рух,
Даланы дүбірлеткен сақтарымдай.
Біз деген ұрпағы едік батыр Дайдың,
Кезінде кең әлемге атым жайдым.
Астыма арғымақ ат мінгенімде,
Талайды тайсалдырып,тақымдаймын.
Түсімде сол киелі ат тұрды жақын,
Жүр дей ме биігінде бір қияның.
Жүйрік боп жетіп еді жампозыңа
Ұйытар ұранындай ұл ұяның.
Әлде бір мен қияли адам ба екем,
Білмеймін жақсы ма екем,жаман ба екем?
Түндердің ортасында оянамын
Тілдесе күңіреніп бабамменен.
Түсімде дүркін-дүркін аян берген
Қазанат тұлпар,бәлкім,анам ба екен?
Сол күні төл баласы оза шауып,
Жанына желеу берген,демеу берген.
Кім білсін,менің шалқар бай мекенім,
Самғатсын деді ме екен ой-дөненін.
Сезініп пырағымдай пәнидегі
Жұртыма жүрегімді сөйлетемін.
Ешкімнен артық-тасып кеткен емен,
Мен де бір ел қатарлы пенделерің.
Дауылды тұлпар-ғұмыр кешсем деген
Жатыр ғой іштей бұғып кеудедегі үн...
Алаштың арыстары
Текті қаннан жаралған тарпаң елім,
Тумысыңда адуын, арлан едің.
Тарихтың сан ғасырлық тарамында
Талмап едің, қияға самғап едің.
Демеймін кезің аз ба құлдыраған,
Талай мейлі кешсе де мұңды далам.
Сен бүгінге жетіпсің ғұрпың аман,
Сен бүгінге жетіпсің құлқың аман.
Халқым менің, түспеген еңселері,
Ер мінезді ерлер ғой ел сенері.
Көл-көсір боп көсілген байтақ жерім,
Бабамның қаныменен өлшенеді.
Бойларына дарытып асқан жігер,
Бағындырған даланы көшпенділер.
Тұтам жердің қадірін
Сол жер үшін
Қырғын шайқас дұшпанмен кешкен білер.
Сол жер үшін сертінде тұрысатын,
Алысқанмен алысып, жұлысатын.
Қайран біздің баһадүр бабалар-ай,
Даңқты еткен ұлты мен ұлыс атын.
Сендерді ойлап, өткенге үңілемін,
Дәстүрім бар жүгінер ұлы менің.
Батырлардың бағасын бағамдаймын,
Есі кеткен ездерден түңілемін.
Мен де «өлеңді жазбаймын ермек үшін»,
Ақиқаттың ашқылтым кермегі шын.
Рухына бас иіп жыр жазамын,
Басын тіккен өлімге ерлер үшін.
Заманының азулы арыстаны,
Ғапыл кеткен Алаштың арыстары!
Тәуелсіз Тұран үшін жанын қиған,
Алдаспандай жарқылдап намыстары!
Қазағын салсам деумен сара жолға,
Тіксем деп туын биік Алашорда!
Қияларға самғаған қырандар-ай,
Текті тұрпат тарпаңға жарасар да.
От жүрегін «елім!» деп алға ұсынып,
Мұстафа, Әлихан, Ахмет Байтұрсынов,
Міржақып, Мағжан, Жүсіпбек, Сұлтанбектер
Арқалады абырой арлы іс қылып!
Сәкен, Ілияс, Бейімбет, Әуезовім,
Туған елге дарытқан жан азығын.
Зұлмат заман шарпылып жаласына,
Жапа шекті қара нар –бар асылым.
Маңғыстау да назардан қалыс қалмай,
Айрылдым неше саңлақ арыстардан.
ҚазЦИК-те төраға Жалау Мыңбай,
«Ақкөз Адай» атанған нағыз тарлан.
Тобанияз хан болған тұғырлым-ды,
Төлесін тұлпар тектес тұkымдым-ды.
Оразмағанбет,
Нұрсұлтан, Зұлқаш, Байбоз, Қойсары, Ержан –
Шейіт етті шетінен ғұмырлымды.
Ащы жас –көзімізде кермек қалды,
От-намыс бойымызды кернеп алды.
Алаштың артық туған асылдары –ай,
Артыңда өнегелі өрнек қалды.
Сол ерлікті жазсам деп дастан етіп,
Мен бүгін көк теңіздей тасқан едім.
Ұлтын сүйген ұл-қызды ұлықтай біл,
Көкбөріден күш алған асқақ елім!