Өлеңдер ✍️

Дұшпанын сүре қуған атойлатып,
Астында асау айғыр ат ойнатып,
Жүрегі түкті болып жаралған ғой,
Адуын, арда мінез Адай халық.
Алғанда жау жағадан, бөрі етектен,
Бабалар желеп,жебеп,демеп өткен.,
Адайдың аруағы үстем шығып,
Нешебір найзаласса кереметпен.
Сескеніп есіл ерлер қайратынан,
Үркіпті жат жерліктер айбатынан.
Жауларын жапыратын тулақ етіп,
Адайлар жаралған ғой жай отынан.
Бұл өлке ұлылықтан нәр алыпты,
Әкеліп өмірге сан нар, алыпты.
Көктәңір, Көкбөрінің пәрменіменАдайлар алтын нұрдан жаралыпты.
Жеті жұрт келіп-кеткен кие мекен,
Адайға болған жалғыз ие мекен.
Маңғыстау –үш жүз алпыс әулиелі –
Тентекті, тектілерді сүйеді екен.
Кең дала, көк теңізді енші еткен,
Еліне мәңгілікке меншік еткен.
Адайдың баласының қансызы жоқ,
Шетінен ақкөз, өжет,өршіл,өктем.
Ерлерім ту өлкені бағындырған,
Дұшпанын қарсы келген қағындырған.
Алаштың бағы үшін жаралған ғойПір Бекет – ұлылыққа табындырған.
Адайға Жаппар Алла бәрін берген,
Ер бол деп еңсең түспес әмір берген.
Ту тігіп Маңғыстауға Атағозы,
Ер Шотан, Есекмерген, Тәңірберген.
Ер Қармыс,Ер Төлеп пен Ер Қонайым,
Балуанияз,Лабақ,Досан, Ер Шабайым.
Құлбарақ - Қаратоқай Есболайдан,
Қалғаны – жүрек жұтқан бәрі Адайым.
Тұрмамбет, Балуанияз, Қожагелді,
Бұлар да жаудың көрін қаза келді.
Бермеген Маңғыстауды бөтен жұртқаАдайға борышты ма Қазақ Елі?!
Жо-жо-жоқ, артық айту айып болар,
Ақында даналық пен байып болар.
Адайдың артық туған қасиетін –
Кез келді қазағыма жайып болар.
Алашқа аты шыққан дара дүрлер,
Адайда - арыстандай баһадүрлер.
Айылын жиып кейін аттаныпты,
Аяғы тиген мұнда жаһангерлер.
Ерлердің бәрін бірдей санамайын,
Сұрыптап, сүзгілейін, саралайын.
Еліне екі ғасыр қорған болған -
Сүйінқара бабаны даралайын.
Ол барда кеңге жайып ел қанатын,
Сәні мен жарастырған салтанатын.
Ешкімнің көнбейтұғын езгісіне,
Сүйінқара - нағыз қаранар болатын.
Жаралып тумысынан өзі текті,
Тентектеу ел-жұртына сөзі де өтті.
Алмағайып осынау дүниедеТекетірес майданға көзі жетті.
Хиуаға мәңгілік кегі кетті,
Қапияда інісі Кежі кетті.
Қос ұлынан айрылып қиналса да,
Қасіретке Елі үшін төзім етті.
Күйттемей күйбең менен қара басын,
Қорғады Ол маң даланың шекарасын.
Маңғыстау топырағын басқан жаттан –
Алыпты «Сүйінғара сыбағасын».
Бермесе, тартып алар тепкісімен,
Жаулары шошынды оның екпінінен.
Аумайды ол елге пана- асқар шыңнан,
Халқына қалқан болған ерлігімен.
Талатпай туған жерден тулақтайын,
Жүрген ол тым ірілеу турап дәйім.
Ақыл менен жүгініп Ар, Намысқа,
Маңғыстауы болған ғой қымбат дәйім.
Ұнасын , базбіреуге ұнамасын,
Қасиеттеп ұстаған қыр-даласын,
Сүйінқара- бабаның дәстүрімен –
Қазақтың қастерлейік сыбағасын!