Өлеңдер ✍️

Отырмын сонау кезгі түсімді ойлап,
Алматым, ақыныңды түсін бойлап.
Көз ілсем болды түнде қасқыр көріп,
Шығушы ем шақыр-шұқыр тісім қайрап.
Қасқырлар бірде тобыр, топ болады,
Тістеуге кейде тіпті оқталады.
Бір арлан дараланып жақын келіп,
Бата алмай, ақырында жоқ болады.
Қасқырлар екі жақтап қос та болды,
Аңдыды ақын қадам басқан жолды.
Бесеуі жетті бірде желе жортып,
Маған да созды мезет достар қолды.
Тарылып сонда көкжал тыныстары,
Тоң-торыс кейін қарай жылыстады...
Есімде... сонан кейін алыс ұзап,
Беталды айдалаға ұлысқаны...
Есімде... төсектен сан атып тұрдым,
Ойлама қолайсыздау жатып, құрбым,
Шошыған екен ғой деп ұйқысынан,
Тағдырдың ащысын көп татып жүрмін.
Әйтпесе, қасқырдың бар менде несі,
Еместей бұл аң-адам ерегесі.
Көкжалдың көр кеудесі аржағында
Кей кімнің көрінердей бет пердесі,
Жатқандай зымияндық көлеңкесі...