Дәурен-ай, бір күніңнен бір күн керім,
Сырымды жаюға мен іркілмедім.
Алматым әйбәт қала, шәрбәт қала,
Өтті ғой сенде талай жыр-күндерім.
Өлгенше өшпес алған әсерлерім,
Жастық шақ, жарқыл қаққан әсем, керім,
Шомылдым шуағыңа беу, Алматым,
Тәнімді жуып-шайды нөсерлерің!
Көктемде арай шашса таң шапағың,
Арбайды жазғытұры арша бағың.
Жаңбырдан арылмайды күзгі Алматы,
Қыстағы қандай ғажап ақша қарың!
Әйтеуір, Алматының ылғалы көп,
Қашанда бұлтқа оранып тұрғаны көк...
Бір сәтке қалса ұмыт қолшатырың,
Қаһарға мінер дейсің шыңдары кеп!..
Кезгенде Алатаудың қыр-шатқалын,
Кәнігі альпинистей бір саспадым.
Жаңғақтай сатырласа зәрені алар-
Төпейтін тұтқиылдан бұршақтарың!..
Мұндайда бойды қарып барады ызғар,
Қаптайды бір беймәлім қара құстар...
Жарқылдап найзағайлар, орман у-шу,
Қаныңды қоздырады дала құштар!..
Табиғат, қандай ғажап дем бергенің,
Ғаламат тіршілікке өң бергенің...
Қалқалап тұр ма кәрлі қия шыңдар,
Алайда, Алматыдан жел көрмедім...
Өтті ғой баба-тарих – ұлы керуен,
Жетісу – жер жәннәты, жүгінем мен...
Ал менің Маңғыстауым – желі азынап,
Боз дала – аруақтар күңіренген!..
Киелер желей берсін,жебей берсін,
Қазағын қолтығынан демей берсін.
Қазақтың жері-суы, орман-нуы,
Халқымды қуанышқа бөлей берсін.
Астана – атанса да астана боп,
Тарихқа қатталар-ау жас қала боп...
Алматым – алтын қанат ақиығым,
Алашқа сен тұрарсың бас қала боп!
