Өлеңдер ✍️

«Оян!» деді-ау қазағына, қанына,
Қамшы салды-ау намысына, арына.
Қапылумен,
Қамсыздықпен күн кешкен
Қатты батты-ау талайсыздық жанына.
Еренсіздік кетігендей ел белін,
Беренсіздік мүдірткендей ерлерін,
«Оян!» деді-ау шырқыраған жан дауыс,
Оттай көсеп шоқ қоздатқан шерлерін.
«Оян!» деді-ау Міржақыптың мір тілі,
«Ойлан!» деді.
Сананы Ахмет сілкіді.
Бар өмірін ел мұңына сарп еткен
Білмей өтті-ау бахадүрлер күлкіні.
Ахаң-Жақаң айбатымдай қос арыс,
Алашына бастап берген аталы іс.
Алда-разы қамшыгерге солардай,
Алшы түсіп жатса бүгін сақамыз.
Қазағының қасіретін ұғынып,
Қанат қақты қалғымаған ұлы рух.
Міржақыптың оятуы ой салған
Шыңға биік шығып тұрса бүгін ұлт.
Ақ теңіздің ақпанында ақ ісін
Аяқтауды арман еткен ар үшін.
Қызбелінің қызыл мия қырларын
Соңғы түсте көрді ме екен арысым?!
«Оян!» деген өсиеттен бір ғана
Өсіп шыққан Есілдегі нұр-қала.
«Оян!» деген дабылынан Жақаңның
Бостандығым бас көтерді бүр жара.
Биік, биік көтерілген бүгін Күн,
Биік рухтың тыңдамайды жырын кім?
Оттай шалқы, «Оян!» деген өсиет,
Қалғытпайтын қазағымның рухын.
Етек-жеңін жиып алған бекемдеп,
Елім менің қалғымаса екен деп,
Күнде-күнде айтып мың сан мінәжат
Көңілімде сар желеді тепеңкөк.
Алынбаған бар-ау әлі ащы тер,
Арыстарын еске жиі алсын ел.
Алашына жар болудан жалықпас
Жақаңдардай қайда бізге қамшыгер?!
Асылымды, аяулымды жоқтаймын,
Қамшыгерге Құлагерді баптаймын.
Қалғып кеткен қазақ рухын тағы бір
Оятатын Міржақыпты таппаймын...