Поэмалар ✍️

Төңкеріліп дүние кезегімен,
Ақын кетіп барады өз елінен.
Ақтарылған жыр болып ашу-ыза,
Ар-намысы түйрейді өзегінен.
Өзегінде өкініш өрт жалатып,
Кеудесінде көксоқта кек боратып,
Ақын безіп барады
Бас имеген
Бір Тәңірден басқаға бет қаратып!
Ақын кетіп барады жағдайсыздан,
Бақ-талайы тайқыған маңдайсыздан.
Бұлдыраған болжалсыз болашағы,
Бұлт басады аспанын торлай сызған.
Айырылып Исатай – арыстаннан,
Қайырылып қанаты бағы ұшқаннан,
Амандаспай аттанды ағайынға,
Зәһар жұтып жөнелді зымыстаннан!
Қалды артында қамығып қайран Нарын!
Қайран халқым!
Жанады қайдан бағың?!
Белге садақ беркініп байланбадың,
Емен найза егетіп сайланбадың.
Қара қазақ!
Құмыққан қайран Нарын!
Құм астында бұйықтың.
Ойланбадың.
Зеңбіректің араны – тажалыңдай,
Білте мылтық – басыңнан тайған бағың.
Көкірегін көкдауыл ой қажалап,
Жарамады мініске жай қазанат.
Шыбын жанын түйіп ап шүберекке,
Жолдас болар жолсызда қайда азамат?!
Сақи күндер бар еді-ау дабылды ұрған,
Сары алтынға садағын малындырған.
Сұр жебесі жапанда сағым іліп,
Ерегіскен дұшпанын жалындырған.
Еңсегенде есесін бермейтұғын,
Атандайын ақыртып тергейтұғын.
Қара қазан, сары бала қамы үшін деп,
Қайқы қылыш қайратып сермейтұғын.
Ханға қарсы –
Қараны еңіреткен,
Ала өгіздей адырна мөңіреткен.
Ақын кегі Атырау тасқынындай –
Арғымақтың дүбірі тебіренткен!
Ата кегін қалдырып ата жауда,
Сар желеді мәрт ақын сақарада.
Қайрыла алмай артында қайран елге,
Жан құсасын жат жерде қотара ма?!
Қоқан ба екен алдында, Хиуа ма екен?
Қасіретін шектірді-ау дүния-мекен.
Тәңірі қосқан жарға да жолығыспай,
Құрбандыққа бір басын қиған екен!
Аққудайын аңсарын атып алған,
Шер-жолбарыс жортады қапы қалған.
Ақырып кеп теңдігін сұрау үшін
Ақты заулап жұлдыздай ақын-арман!..