Өлеңдер ✍️

«Қалың қаз құлабызсыз болмас»
Халық мақалы

Сарбаздардай айдынына серт беріп,
Құлазыған тіршілікке көз тастап
Кеуделерін кек керіп.
Көктемді іздеп біз жақтағы барлық қу,
Құлабызға кетті еріп

Тәңір жар боп
Жолың болсын, құлабыз!
Қаңқылыңда көктем жайлы жыр-аңыз.
Қайыңдарды сағыныштан сарғайтып,
Тұрып алды мына, күз!

Тілеуіңді тілеуде
Өз орнында қалып көл.
Қалған көлді жұбатуға
Жамырасып барыпты ел.
Сағындырған бейқамкөңіл көктемді,
Ән қып айтып туған жерге алып кел.

Туған жердің алдындағы
Бітпес борыш, сағыныш,
Екеуі де сыңар жүк.
Ал адамдар сағынбаса
Себепсізден жылар ма, ұқ!
Жылап тұрып қанатыңның астында
Қауырсыныңды тағып алдым тұмар қып.

Өзің жайлы
Жұлдыздар мен түн жазып,
Сәулелерін айдыныңа матырып
Жарқыраған күн жазып.
Оларды да тебірентті сағыныш
Қауырсындай мамық әрі тым нәзік.

Құлабызым
Мәңгі сабыр, төзіммен,
Айдыныңмен қосылып
Хабар күтем өзіңнен.
Сен кеткелі қамысыңды жастанып,
Жылы, жұмсақ төсегімнен безінгем.

Жер құшса да жапырақ,
Бейқам емес,
Оның да бір бар мұңы,
Әлде нені аманаттап өзіңе
Қара жерден ең соңғы рет қарғыды.
Қанатыңа артылғанын түсін сен
Жапырақтың үмбетінің тағдыры.

Қош айтысып өзіңмен
Қыр басына салған еді он шал із,
Аяғандай он шалды
Жауратпаған онша күз.
Шат күндердің әнін шырқап қаңқылдап,
Өзіңе еріп кетіп еді он тоғыз.

Соры мұз боп қатыпты,
Сенен қалған айдын сол,
Қандай ғана күй кешер деп ойлап ең,
Құлабызынан айрылса ол.
Сен көктеммен ораларсың бір күні,
Ал он тоғыз оралмайды қайғым сол.