Өлеңдер ✍️

Қанша өтті күз аяулы,
сонша көктем бүрледі.
Әлемнің бар бояуы –
кепкен Нұрдың түрлері.
Жерді қимай жылаған
батқан Күннің жарығы.
Шыңғырып кеп құлаған
естілмейді қар үні.
Жүрегіме кеште бұл
бара жатыр түн құлап.
Түйсік сөзі Есте тұр,
«Қартаймайды Нұр бірақ...»
Нұр санасы – өзге әлем,
құпияның ордасы.
Ол тылсымды сезбеген
көзім –
соқыр жолдасым.
Сыртын сипап құныға,
без де тоймас арбалып,
Қайран шуақ-шұғыла
аймалайды Шарды алып.
Күн нұрына тоймайсың,
жанның емі – жылылық.
Жылатуды қоймайсың,
құдіретті Сұлулық!