Өлеңдер ✍️

Бүршік ата келсе-дағы көктем-қыз,
Кеуде ішінде ерімейді өктем мұз.
Жаралсақ та ақ нұрынан Алланың,
Көлеңкеге ұқсап неге кеткенбіз?
Бұл көктемнің қанығар ма ем сырына...
Тәнім менің – мұң құйылған құмыра.
Көңілімді тыңдамайды ақылым,
Екеуінде жоқ неліктен ымыра?
Соңына еніп сайтанқұйрық сағымның,
Сансыз мәрте сабырымнан жаңылдым.
Мені Өзіңе жақындатшы, Тәңір-ай,
Көрмесем де, Сені сондай сағындым!
Кіресілі-шығасылы мүлде Есім.
Қалды адыра өз-өзіммен тілдесу.
Табиғатқа қараймын да жылаймын,
Қандай ғажап үйлесім!..
Көктем, көктем... өзге көктем... жаңа дем...
Жанарымда жаралар ма жаңа әлем?!.
Тіпті, жәндік болу да – арман, зиянсыз,
Жан-дауамды табар ем...
Жоғалтқаным көп секілді жиғаннан,
Қимағаным көп секілді қиғаннан.
 Аспанға да қаймығамын қарауға
Қарашығым нұрланбаған иманнан...
Алсам деймін аппақ нұрдан емделіп,
Кетпесе еді жынмен бірге мұң да өліп...
Өткен өмір – күнәларым жазылған
Періштенің қолындағы күнделік...