Өлеңдер ✍️

Шумақ-шумақ соқпақтар сілемденсе өлең боп,
Тыпыршыған жүрегім «жүрем!» десе, елеңдеп.
Кеужіреген кеудеге күн тығып ап кешқұрым,
Түнге сіңіп кетер ем, жалын құшып бестінің.
Оң жағымда – көк бөрі, салақтатып көк тілін,
Сол жағымда – көк қасқа, ер тимеген
шоқтығын,
Әр бұтаққа байлауға көйлегімнің ақтығын,
Бара жатам сүйретіп көлеңкесін аттының.
Бара жатам бетке алып жалындаған батысты,
Қарт-құрт шайнап құртымды,
жусан жұлып ат үсті.
Таза ауадан масайып, ән бастасам бір рухты,
Шапалақтап көкте құс, қолпаштар ед мұңлықты.
Жанымдағы көкжалым ұлып берсе қосылып,
Жас төгілер ауадан, жерге жетпей шашылып.
Тыныштығы бұзылған тұра келер дала-аю,
Мың құбылып жазылар гүлге толы самайы.
Сауырынан бестінің ақ тамшылар дөңгелеп,
Ақ маржандай шық болып, қонып жатар шөңгеге.
Дүбірлетіп бар маңды, асып өтсем белден бір,
Дүр-дүр етіп ұшар ед шаһит рухы көрден бір.
 Дербес менің дауысым жатқан кезде
жаңғырып,
Еркіндіктің есінен кетпес едім мәңгілік!
Көк қасқаға ауысып, көк сағымды
шұбыртып,
Кең даланы бір шолсам, көздерімді жүгіртіп.
...Бара жатса көз ұшы бейнем менің сұйылып,
Дүниенің төрт жағы сәлем берер иіліп!