Өлеңдер ✍️

Түсініксіз түсімдегі қарамойыл қарғалар
күдігім боп қарқылдап ап, үрейіме жалғанар.
Содан кейін ұя салып бұтақтанған шашыма,
қорқынышты сөздер болып түйсігіме сорғалар...
Түйсігімнің ортасында иірім бар құйынды,
ортасына тартар мені, шыр айналтып миымды.
Мен түсімде сұрап жүріп, жылап жүріп табамын
ешқашанда салынбаған үйімді.
Ол қара үйде өмір сүріп жатады екен өткенім,
бауырларым... естерінде елесім де жоқ менің.
Қарғаларға қарап қойып, дән шоқиды аулада
қалып қойған баяғыда менің көңіл-кептерім...
Ол қара үйде әкем, апам, ағам және кәрі анам
өмір сүріп жатады екен, бұрынғыдай... жаңадан...
Аттай алмай жүреді екем босағадан, қиналып...
Қара итке айналады қолымдағы чемодан...
Бағана боп ыңырсиды күні ертеңгі жел дүлей,
(жан-жағымнан бақылайды қимылымды ел, білем).
Қаңғырамын, қара итімді қарғыбаудан тартқылап...
Үйді айнала жүгіремін... терезесінен телмірем...
(Ешкім маған сәтке назар аудармайды дейді екем).
Терезеге қарап қойып, күрсінеді кейде әкем...
 Бәрін тастап, баянсызға кетіп бара жатамын...
Өзім – өзім емес екем, жел ұшырған жейде екем...
Бір күрсініс жетер бір сәт моласы мол даладан,
Қалш-қалш етіп дірілдейді шам одан...
Селк-к етем де, оянамын... қабырғаны сипақтап,
Қара бөлме – чемодан?..