Өлеңдер ✍️

Жер жәннаты – жерұйық,
Тасемшекті бер иіп!
(автордан)
Жатырқаған жат қолды,
Сипаттасақ Аққолды... Керкі сұлу керемет,
Табиғатқа бақ қонды.
Асқақ шыңы бұлт емген,
Ну орманмен бүркенген.
Арқар, құлжа, жирені
Қорасынан күрт
ерген.
К
елі ғажап айдынды,
Ұлы палуан айбынды.
Қасиетті Ақсудай,
Арасаны
ейгілі.
Тоғай толы жемісі,
Малға толы
ерісі.
Қытықтаған к
езіңді
Қызы қырдың перісі!
Жасыл кілем қиясы,
Бест
еңір бес құдасы.
Шаңырақтан
к
ерінген
Қырандардың ұясы.
Шырқ үйірген салыңды, Езені асау арынды.
Суы
з
емз
е
м бір жұтсаң,
Жадыратқан жаныңды.
Сылқ
-сылқ күліп сылақтап,
Бұлағы аққан бұрақтап.
Ақ
к
еңілін паш еткен
Езені - аппақ, суы -аппақ!
Шыршалары түрілген,
Жасыл торғын киінген.
Тайыншадай балығы,
Түлкіге кез сүрінген.
Тырналары қиқулап,
Аққулары сылқылдап,
Кездің жауын алады
Үйректері сусылдап.
Шағаласы шаңқылдап,
Сарыала қаз қаңқылдап,
Құлақ құрышын қандырған
Қырандары саңқылдап.
Күркіреме күркіреп,
Жаңбыр жауған сіркіреп,
Бұлбұл, кекек ен шырқап,
Аңы ерген дүркіреп.
Шебі шүйгін құнарлы,
Тауы толған ұларлы.
Бестеңір мен Ақсуы
Әлемге атын шығарды.
Сағымы – алтын жарқылдақ,
Адамдары аңқылдақ.
Жайлауға кеп жырғайсың
Шіліңгірде салқындап.
Ақ үйге кез тойдырып,Ереге
құрт жайдырып,Тамашаға
тамсанып, Сығалайды ай
күліп.
Малын баққан тойдырып,
Аты жүйрік сейгүлік!
Мейман мінген тұлпарын
бағланын сойдырып.
Жапырағын жапырып,
Сары қымыз сапырып,
Ел мез-мейрам Аққолда,
Сауықпен таң атырып.
Ауыл қонған аталас,
Тува жат – деп, атамас.
Алаңқыда қорасы,
Қарағайы – атағаш.
Тауы ақ қар берікті,
Жері сұлу керікті.
Мұнша сұлу керікті,
аямай-ақ беріпті!...
Жіберетін
ете емдеп,
Жерұйығы екен
– деп,
Малқыбайдың ұлдары,
Қоныс тепті мекендеп.
Отын дайын, су дайын,
Жеміс толы, ну дайын,
Жүргізбейді қарағай,
Аттап бассаң қу қайың.