Бейбақ Ақын тар үйінде жатып ап,
Тәңіріге жалбарынды.
(Ақымақ):
"Жерім менен Елімді аман қыла гөр,
Тегім менен Ерімді адал қыла гөр.
Аққуымды атқыза көрме,
Ақ туымды жаққыза көрме,
Сойды тақсырға жыққыза берме,
Қойды қасқырға ұтқыза берме!" —
Деді осылай бейуақ-талант аһылап —
Дір-дір етті кеудесінде жапырақ.
... Кәртаң Күннің сирек тісі сықылды
Қабырғасы ырсаң қақты қақырап.
"Кеңге жайып қанатын бұлт,
Жер-Отауға қара түндік
Жаба көрме,
Тәңірім!
Бал мен уға кезек сенер
Сыпсыңдаса жезөкше жел,
Оған құлақ сала берме,
Тәңірім!
Маңдайда — сор,
Таңдайда — Зар,
Естілер деп қандай хабар? —
Арты — тұман,
Алды — күмән
Ес Алаң.
Босағада ар қалғанша,
Қособада жанды алғанша
Мен өзіңе жақындаймын,
Жасаған!
Замананың қыли көзі
Маған да сәл жымиды өзі,
Соған тауфық тапқыза гөр,
Тәңірім!
Жапырағы тозған жұтап,
Көкке қолын созған бұтақ —
Түбірінен жұла көрме,
Тоң құрсаумен сыға берме тамырын.
Сұйық ми мен сөз көбіктен,
Шел-желіктен көзге біткен Оңып,
Өңін алдырды ғой жарығым.
Асық-басқа күй қорғасын,
Ауыр болсын ми болғасын —
Оған сенің жүреді ғой Әмірің...
Қымтап жауып қақпаларды,
Мына мендік аппақ арды
Былғады ғой қаптап әлгі —
Кір сүйек.
Ақиқаттың арқалы ұлы,
Бүлк-бүлк еткен қан тамыры
Тас мандайын аран сымға тұр сүйеп.
Тұншықтырып қара қанға,
Қасқыр өмір талағанда
Қалды менің бар қабырғам ырсиып.
Дәрі қылып кермек терді,
Сол жарамды емдеп берді: 
Шайтан — шерттеп,
Ібіліс — жалап,
Жын — сүйіп.
Түкіргенде түлкі түсіп,
Қақырғанда қарсақ құсып;
Жанды зәрдей күлкі қысып,
Сезім ойдан алшақ түсіп —
Содан бері әйлеңкес боп кеттім мен.
Ойым — талқан,
Бойым —қан-қан —
Қасірет қамап,
Қайғы қажап,
Кек тілген.
Күлемін кеп күмірә болып,
"Ауысқан" деп жүмілә жорып —
Оқып жатыр ұмыт қалған дұғасын.
Ығыр қылған Жан — Дертімнің,
Құмыр қылған қанды өртімнің
О, Тәңірім! —
Өзің тапшы сыласын..." —
Деген-ді Ақын,
батып-шығып мың ойға,
Ақыретке бет түзеген сыңайда.
Бірақ үйдің бетон қабырғалары
Оның Даусын естірткен жоқ Құдайға...

1990 ж., Құрық.