Өлеңдер ✍️

"Пайда - күн — ем, дүние — қоң, ыз етсең,
Есті жумай, есек артын күзетсең". —
дейсің, Заман, менің сара жолымды
Қисық тезбен кеткің келіп түзеп сен.
"Күн — бейілді, жер - мейірлі, ер — әлді.
Суы - нәрлі, нуы — әрлі, елі — арлы
Заман бопты; арыстан жал даланың
Тісі — Зәрлі, қысы — қарлы, сонарлы!" —
Десем Бүгін кім сенеді,
Кім сенбек? —
Бұлтты көрсе талмайды кеп күн шөлдеп.
Менің жібек самал сынды үмітім
Шілделерден пана іздеп жүр бүрсеңдеп.
Әлем - суық,
Мұз шашады шығыр - күн,
Сол шығырға жегіп қойған тұғырмын.
Сыртқа шықсам қырау қатып езуге,
Өз ішіме кіріп, үн сап жылындым.
Түнек көрді жылытқанда үн барып,
Жер бетіне шыға келіп ырғалып;
Кебінінің жыртығынан сығалап —
Әйнек - көзде аяз гүлі бүр жарып ...
Күлді - мүрде ...
Тірлігімде кие жоқ,
Басы алтынға өкшесі жез ие боп. —
Болды зайғы әздек тұтқан Сенімім,
Қалды қайғы қабағымда үйелеп.
Әй, Заман - ай!
Заманам - ай!!
Заман - ай!!!
Нұрды ұрттап ап татырмайды сараң ай.
Қайық - жүрек қаңсып жатыр кеудемде,
Кеудем менің қаны кепкен жағадай.
Әй, Заман - ай, Заманым - ай! —
Сен неттің? —
Бесігімді тербетеді көн бет кіл.
Аранынан қалай он ап қалам
Тісі ақсиған айбалтаның — жендеттің?!
Жұлдыздарын жатар шақта төлдеп түн
Зар Заманның шайырынша шерлі еттің.
Бұқар, Дулат, Шортанбай мен Мұраттың
Ызыңына ілесіп ап мен де өттім.
Сұлтансынып жүрек, бассыз, күл Заман,
Тұлпарсынып құйрық - жалсыз, тұл Заман,
Қабыртқамды омыртқамнан бездіріп,
Қан қашырдың тамырымнан құрғаған.
... Тағы отыр ем: "Заман, сенсің қайғым", — деп,
"Енді мәңгі сен тағыңнан тайдың, кет!
Заман — Мен!" — деп жетіп келді
Әлдекім:
Түлкі құйрық, есек құлақ, маймыл бет!..