Өлеңдер ✍️

— Е, бауырым, жырлағын,
Шығып жүр ғой қызба атың.
Желігінде жиырманың
Болған едік біз де ақын...
Сөйледі ағам жалданып,
Кезін айтып аһ ұрған.
Қалдым мен де таңданып,
Ақын тауып жақыннан...
— Қыздың бәрін жыр етем,
Самауырмын шоқ тыққан.
Ақындық бір жын екен
Көрінгенге соқтыққан.
Қағып-сілкіп киіз ғып,
Ат құйрығын үзісіп;
Ағалармен мүйізді
Көргім келед сүзісіп.
Басып-басып гөй-гөйге,
Арқа-басым құрыстап;
Дүниені кей-кейде
Алмақ болам дұрыстап.
Безіп қыстың кәрінен
Көктем келсе тыраулап,
Маңайымның бәрінен
Жүрем ылғи жыр аулап.
Жарардай боп қанасын,
Талантыма сендіріп;
Ет пен тері арасын
Алды кеулеп жел кіріп.
Сол жел буып бойымды,
Мидың көзін шел қаптап;
Билей алмай бойымды
Кезіп кеттім елді ақтап...
Аспан жаққа қарадым,
Бостан баққа қарадым.
Мақтай ма деп жырымды
Достар жаққа қарадым.
Жапалақтап қар жауды,
Жауған қарға қарадым.
Ындын көңілі Зәрге ауды,
...Битін сықты талағым.
Қызуымен сол Зәрдің
Жүргенімде желігіп,
Тарнауында жолдардың
Ағай қалды жолығып.
"Таппас сенен бақ тұрақ!
Тұқым текке тартпаған
Талапсыз!" — деп Қаттырақ
Маңдайымнан шертті ағам...
"Бар ма, — деп ем, — шарабың?"
Шөліркеп бір іңірде. —
Кіржитті кеп қабағын
Інге кіргір інім де.
"Кірісің жоқ Шығысың..."
Кеңес берді ол ептеп:
"Жыр мен жының құрысын,
Тірлік қылу керек?" — деп...
Ол кезде жай белгілі —
Шөл бар тері кептірген. 
"Жырдан бұрын сен құры!" –
деп айта алмай кеттім мен.
...Шаптығып бір жауды күн,
Зәремді алды сигілеп.
Көк бет таулар жаулығын
Тартып, қабақ түйді кеп.
Арбакештей тоналған
Үйге кештеу оралғам.
Шыға келді жар алдан —
Басқа қара оранған.
Сәуле салды санаға
Қызыл ұят бет тілген.
"Жүріп қаппын далада
Шындық іздеп," — деппін мен.
"Қайда жүрсің қаңғырып,
Кепкір ғана ындының?!
Күйретейін жарға ұрып
Шөлмек болса шындығың!.."
Содан бері ымыртта
Сыртқа шықпас боп алдым.
Жүні күйген жұмыртқа
Қырықтырмай жоғалды.
Жырымды ұстап қалғалы —
Түрленгенде төңірек,
Тағы ұмсынғам алғалы —
Тасбақа екен шөбі жоқ...
Содан кейін біз-дағы
Үйрендік қой жетекке.
Гүлге ұмтылмай құздағы,
Көзді салдық етекке.
Сөйтіп біздей ақын да,
Тәмәт. Тамам...
Көт қысты...
Ал, кел, інім, жақында,
Тамақ түсті, ет пісті.
Бір сәт кебін доғарып,
Сұр қазыдан кертіп жеп: -
Солай, бауырым, — деп алып,
Күлді ағамыз кеңкілдеп...
Замананың Серісі
Сыр айтады қиялай.
Ішігі — ит терісі,
Бит терісі — биялай...
- Бұрынғыдай ақынды
Сыйламайды ел...
Ал, бала-ай!..
Бір шығардың атынды,
Қумай-ақ қой ар қарай.
Көзге ілмейтін жанды өзге
Індет қой ол елде бар.
Мендей ағаң бар кезде
Жағдайыңды жөндеп ал...
...Ағам жайы болды айқын.
Әлі де үміт үзбей ме? —
Бұл да кеңес! —
Қонбайтын
Мың айтқанмен Біздейге...

1991 ж., Құрық.